දිනපොත | 𝙶𝙻 ✔️

Page 07

2017.10.15
ඉරිදා

සති දෙකකට කලින් විදපු නිදහස හොයන් ආවා. ඒත් නිදහස කියන වචනෙට අගුලු දාලා සෙනග රැස් වෙලා අද. මට හිතෙන විදිහට පාපන්දු තරගයක්. දැන් විනාඩි ගානකට කලින් මං ඉදන් හිටපු තැනින් නැගිටලා ආවෙ එතන කණුවක සවි කර තිබුණු ස්පීකර් එක නිසා කණ කීන් ගාන්න ගත්තු නිසා. පැවීලියන් එකේ සෙනග අතරින් මං ආවෙ සිමෙන්ති බිම කෙලවරකට. විවෘත මට්ටමින් පැවැත්වෙන කාන්තා පාපන්දු තරගය බලන්න මේ තරම් සෙනගක් පිටිය වට කරගෙන ඉන්නේ මොකටද ?

ස්පීකර් එකෙන් තරග විචාරය කරන පිරිමි හඩට වැඩිය සැරෙන් සැරේ වාදනය වන වේග රිද්මයක් තියන සංගීතය නම් අහන් ඉන්න පුලුවන්. ක්‍රීඩා පිටියෙ තියෙන්නෙත් උණුසුම් තරගයක් කියලා ප්‍රේක්ෂකයන්ගේ ඝෝෂාකාරි බවෙන් තේරුම් ගන්න පුලුවන්. පාපන්දුවට ඔය තරම් සද්දෙන් පහරක් එල්ල කරන්න නම් හොද ශක්තියක් ඕනි ඇති.

ක්‍රීඩිකාවන් අතරෙ උරහිස මතට කොණ්ඩෙ කඩා දාගෙන ඉන්න කෙනෙක්ට මගේ ඇහැ ගියා. එයත් අර කලු ඇස් කෙල්ල වගේමයි. දුර නිසා මට ඉන්නෙ කවුද කියලා නම් අදුර ගන්න බැරි වුණා. දෙවන අර්ධයේ විනාඩි අනූවක් ඉවර වෙන්න තව පොඩි වෙලාවයි තියෙන්නේ. තාමත් එකදු ලකුණක්වත් ගත්තෙ නැති තරග වදින දෙපිලම කරට කර ඉන්නවා කියලා ස්පීකර් එකෙන් දැන් ටිකකට කලින් කිව්වා. එක ලකුණක්වත් නැතුව කරට කර තරගයක් කියන එක විකාරයක් නෙවෙයිද ?

තරගය දැන් ටිකකට කලින් ඉවර වුණා. එක් පිලක් ජයගත්තා. මං හිතුවා වගේම කලු ඇස් කෙල්ල තමයි එතන හිටියෙ. අන්තිම මොහොතෙ පළමු ගෝලය ලබා ගත් එකම ක්‍රීඩිකාව ඇයයි. ඒ නිසාම මං තවත් ටිකක් මෙතන රැදෙන්න තීරණය කරා. බස් එකේ විනාඩි පහක් දකින එක මගේ ඇස් වලට සැහීමකට පත් වෙන්න පුලුවන් දෙයක් නෙවෙයි.

කලු ඇස් දෙකෙන් පලවෙනි වතාවට එයා මාව දැක්කා. කලු ඇස් හැමෝටම තියනවා. ඒත් එයාට දෙන්න වෙන උදාහරණයක් මට නෑ. මොකද ඒ ඇස් දෙකේ ගිලෙන්න පුලුවන් තරම් ගැඹුරුයි. සීතලයි. වෙන අයව නිරීක්ෂණය කරලා නිගමනයකට එලඹෙනවා තරම් පහසු නෑ ඒ ඇස් තේරුම් ගන්න.

ඒ ඇස් මං දිහාට ඇවිදන් එනවා.

°°°°°°°°°°°°°

කියවන අයට ස්තූතියි.
by blacklove.