The Choice He Made (COMPLETED)

Chapter 40

Isang linggo na ang lumipas matapos ang lahat ng ibinunyag ni Mama. Now I know what Leo means by his condition. Kaso ay hindi ako bumalik sa company niya. Naghalo halo na ang galit ko. Kay Mama, Kay Lola, Karina, Mrs. Silvano kay Leo. Pati ang mga unreachable students. Bakit sila nakikialam sa company namin? Sinong hindi maba-bankrupt kong apat na company ang bumubully non. 

Wala akong balak pumunta kay Leo kung hindi ko lang nakita si Papa. I visited Lolo Austin's main hotel at nandon si Papa. May lagnat pero nagtatrabaho parin. I almost cried when he saw me and immediately flushed a bright smile at me as if wala siyang problema. I told him to stop working pero hindi daw pwede. Don na ako napitang pumunta sa Sil-O. 

“Nandyan ba si Mr. Silvano?” tanong ko sa front desk. Hindi ito yong napag tanungan ko last ng punta ko. 

“Yes, Ma’am. Do you have an appointment?” 

I bit my lower lip. Confident pa ako nong last na sabihing meron dahil galit ako. Ngayon ay mas gusto kong wag nang pumunta ay wala rin akong lakas ng loob para magsinungaling. 

“May I know your name, Ma’am?” tanong niya ulit ng hindi ako sumagot. 

“Reany Dela Vida.” 

Medyo nagulat siya ng marinig ang pangalan ko. Agad siyang nag tawag ng isang employee. Guluhan ko lang siyang tinitigan sa ginagawa.

“Ma’am, you can come with her. She’ll escort you to our boss's office.” 

Tumango lang ako. I can manage myself. Kung sana ay sinabi na lang niya kong anong floor. The woman was silent. Hindi niya ako binabalingan ng tingin. She pressed 11th floor. Naghintay lang kami ng mga ilang minuto bago bumukas ang elevator. Wala man lang nakasabay sa amin. 

Hindi tumuloy ang babae ang just instruct me saan ang office ni Leo. I thank her and proceed to the office she said. Pero bago ako pumasok ay huminto muna ako sa tapat ng office. 

How am I going to approach him after knowing na hindi niya kasalanan ang pag iwan sa akin? It’s been five years at ngayon ay hindi ko alam paano ko siya pakikitunguhan. Mas alam ko pa noong may galit ako sa kanya dahil maghihiganti ako sana, pero ngayong hindi pala niya kasalanan ang nangyari ay wala akong karapatang magalit. Now I don’t know how I will approach him. 

Nang medyo gumaan ang loob ko ay saka lang ako pumasok. Nanlaki nga lang ang mata ko ng pagkabukas ko ng office ay siya agad ang bumungad sa akin. He was standing behind the door at iwan ko. Feel ko, kanina pa niya ako pinagmamasdan noong nasa labas pa ako. Nakikita ba ako sa labas? Kasi ako walang makita sa loob. 

“Bakit ka nandyan?” gulat kong tanong. 

He sighed. He motioned me to follow him on his table. Sinundan ko siya. Umupo siya sa swivel chair. Tumayo lang ako sa tapat ng table niya. He didn’t speak while staring at me. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang usapan kung titig niya pa lang ay na a-awkward-an na ako. 

I cleared my throat. “Sinabi na ni Mama sa akin.”

Tumaas ang isang kilay niya. “Hmmm.. What did she do?” 

I glared at him. “Alam mo naman na. bakit kailangan ko pang sabihin?” inis kong baling sa kanya. 

“I don’t know if she’s telling the truth. I know the truth, kaya , I need to hear it.” 

Huminga ako ng malalim. Inumpisahan kong sabihin ang lahat ng inamin ni Mama sa akin. He was just intently staring at me while I narrated it to him. It took me five minutes to finish my explanation. Kaya lang ay noong matapos akong magsalita ay hindi siya sumagot kaya tumahimik ang paligid. I’m not comfortable with it.