Am I a Phoenix? Or not?

Hoofdstuk 5: Herenigd.

Terug in het heden.

Ben ik, ben ik herboren? Ik was zojuist toch dood? Ik heb mezelf opgehangen! Ik weet het zeker. Maar nu sta ik gewoon weer op de plek waar ik net ook stond, in levende lijven. Het voelt anders. Het voelt alsof ik uit mijn eigen as ben opgestaan. Ik voel me ook kleiner nu, maar volgens mij ben ik juist groter. Pas als ik mijn armen zie, zie ik dat ik vuur heb, in plaats van gewoon menselijk vel. Eerst schrik ik maar daarna realiseer ik me dat ik het helemaal niet voel. Ben ik een geest of wat? Wacht, achter die boom staat als het goed is een spiegel, laat ik even gaan kijken. Ik loop naar de grote boom toe. Oh ik herinner het me nog. In deze boom klom ik altijd naar de top, samen met Anna. Het was een van de hoogste punten van dit stadje. Op de flats in de verte na. Deze boom staat in het midden van de heuvel. Ik loop om de boom heen en... Er staat geen spiegel meer? Er is hier iemand geweest dus. Ik ga maar eens naar huis. Of zal ik? Ja! Dat ga ik eerst doen. Ik klim helemaal naar boven de boom in en nu zijn mijn benen ook veranderd. Ook hun huid is vervangen door vuur en ze zijn... Korter geworden? Heel veel korter? Mijn voeten zien er ook anders uit. Het zijn geeneens voeten meer, het zijn... Poten!? Nu kijk ik weer terug naar mijn armen. "Mijn armen..." Mompel ik zacht naar mezelf. "Het zijn vleugels geworden!" Ik sta helemaal verstijfd. Ik moet een spiegel vinden, en wel nú! Ik weet wie ik ben, of beter gezegd wat ik ben... Ik ben een... Mijn gedachtes worden onderbroken door een auto die onder aan de heuvel stopt. Er stapt een lange man uit. Eerst kijkt hij om zich heen, alsof hier iemand is, pfff, dan loopt hij de heuvel op, richting... Deze boom!? Snel klim ik nog iets hoger en verstop ik me achter een bosje met bladeren. De lange man kijkt nogmaals om zich heen, loopt dan langs deze boom en loopt richting een klein open plekje. Hij schopt alle bladeren aan de kant en er verschijnt een soort ster in een perfecte cirkel op de grond. Hmm, die is mij nog nooit eerder opgevallen. Hij pakt een paar stenen en begint twee woorden te spellen in het midden van de ster... Eerst een T... Dan een I... Een M... Tim? Zo heette mijn vader ook. Eronder spelt hij nog een woord, waarschijnlijk de achternaam... Een F verschijnt dan een O daarnaast een T, Oh nee, het zal toch niet zo zijn, dit is ook altijd in films zo! Hij is klaar met de naam spellen: Tim Fotiá... Nee, dit kan niet. Van stomheid val ik van de tak af, de man kijkt mijn kant op en ziet me zitten. Hij kijkt me aan en dan komen er tranen in zijn ogen.