Am I a Phoenix? Or not?

Hoofdstuk 9: Felix' geheim.

Maandag.

Langzaam word ik wakker, ik sta op en loop naar beneden. Als ik in de keuken ben maak ik een ontbijt, ik ga aan de tafel zitten waar het kistje op staat. Ik blijf er naar kijken terwijl ik eet en denk: Dit kan niet. Nadat het eten op is kijk ik op de klok. Half 8 pas, nou ja school is om de hoek en het begint pas om 8 uur. Nadat ik me heb klaargemaakt voor school is het al 10 voor 8. Ik ga maar alvast naar school.

De heenweg is anders, ik bedoel anders dan normaal. Ik moest al een week zonder Anna na school maar nu is het nog anders. Hmm zal vast wel niets voorstellen.

Tring

De bel van het laatste lesuur gaat en iedereen rent naar buiten, op Felix en mij na. Felix zit naast me. Ik ben iets eerder klaar dan Felix. Ik sta op maar dan voel ik een hand om mijn arm. "Wacht." Hoor ik Felix zacht zeggen. Ik draai me om en kijk in zijn felblauwe ogen. Ze zijn prachtig. Net van Husky. Ik wacht gehoorzaam, daarna lopen we samen naar huis. De hele weg zijn we stil.

"Zo. Dit is mijn huis. Niets veranderd sinds gister." "Ik zie het." Zegt Felix zacht. "Oh, ja. Uh... Wil je wat eten of drinken?" Vraag ik. "Nee, dankje." "Oke." Zelf pak ik wel wat drinken, Melk. "Je hebt het wel zwaar nu." "Ja." Mompel ik bijna onhoorbaar terug. "Misschien is dit niet het goede moment, of al helemaal niet de goede vraag maar..." "Stel je vraag maar." Zeg ik kalm. "Wat zit er in dat kistje?" Hij wijst naar het kistje wat op tafel staat. De tranen springen in mij ogen, ik dwing ze om terug te gaan maar ik weet zelf ook wel dat ze er vroeg of laat toch uit gaan komen. "Sorry, maar dat is privé." Eigenlijk wil ik het wel vertellen, maar ik vertrouw hem nog niet helemaal. Misschien later, misschien ook niet. "Oh, oke." Ik hoor een kleine teleurstelling in zijn stem. "Sorry maar het kan nu nog niet." Mompel ik in mezelf. "Wat gaan we eigenlijk doen?" "Zullen we film gaan kijken?" "Ja is goed."

Ik word wakker van een hard geluid. De aftiteling!? "Enne? Lekker geslapen?" "Uh... Ja, best wel eigenlijk." Dan realiseer ik me pas waarop ik lig. Felix zijn schoot!? Ik probeer recht op te gaan zitten, maar iets houdt me tegen. Ik voel iets op mijn buik zou dat het zijn? Ik kijk en zie zijn hand erop liggen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik kijk hem aan en hij trekt zijn hand terug. Ik ga langzaam rechtzitten. Vindt hij me leuk? Waarom legde hij zijn hand op mij? Waarom is hij nog steeds hier, bij me? Moet hij niet allang thuis zijn? Waarom ben ik überhaupt in slaap gevallen? Ik kan het maar beter niet allemaal vragen. "Hoe laat is het?" Vraag ik duf. "Half 11." "Half 11 al!? Moet je niet naar huis?" "Nee." Ik hoor angst en verdriet in zijn stem. "Zijn... Zijn je ouders niet ongerust?" Hij kijkt me verschrikt aan. "Nee, die... Laat maar, ingewikkeld verhaal." "Nee, vertel maar. Tijd genoeg, toch?" "Ik zeg de verkorte versie wel." "Oke." Mijn ouders zijn in Alaska." "Oh, sorry ik wilde je niet." "Nee, zeg geen 'sorry' je kan er niks aan doen." "Het is bijna 11 uur, wil je hier blijven slapen?" "Ja is goed." "Waar woon eigenlijk." "Op straat." "Hoe kan je school dan betalen?" "Mijn ouders." "Oh, oke."

We lopen naar boven, mijn slaap kamer. "Slaap je dan ook buiten, of bij vrienden?" "Buiten." "En hoe kan je zo lekker ruiken?" "Dat is geheim." We kruipen in bed en vallen allebei in slaap.

De klok slaat 12u 's nachts en ik word er wakker van. Raar normaal word ik daar nooit wakker van. Ik kijk naast me. Felix is weg. Waar hij heeft gelegen liggen nu een paar haren. "Haren? Ik kijk dichterbij, dit kan niet van zijn hoofd zijn. Och ja ik ga maar weer slapen." Ik draai me om en val weer in slaap.