Forget Love~Baekhyun

^22^

YORUM yapmayı ve VOTE atmayı unutmayın lütfenn💜

************************************
Keşke özür dilemekle her şey unutulup tüm acılar yok olsaydı.Yaşanan onca şey unutulsaydı ya da kırılan bir kalp tek bir özürle onarılsaydı.Ama olmuyordu.Onu her ne kadar özlesem de,ona olan sevgim gram azalmasa da sanki kırgınlığımın geçmesi mümkün değildi.Ona her baktığımda beni terk ettiği gün söylediği her şeyi sanki tekrar söylüyormuş gibi hissediyordum.O anki sesini,yüz ifadesini dört yıl boyunca gözümün önünden silememiştim.

"Beni terk ettiğin gün sana hamile olduğumu söyleyecektim.Onun heyecanıyla senin için hazırlanıp,o anın özel olması için bizim yerimize davet etmiştim seni." bir süre durup gülümsemiştim.O gün o masum heyecanımı hatırladıkça kendime acıyordum."Geldiğin zaman elim ayağıma dolanmıştı heyecandan.Orada sana hamile olduğumu söyledikten sonra belki kutlama için yemeğe giderdik,onu da planlayıp bize bir yer ayırtmıştım.Ama evdeki hesap çarşıya uymadı.Sen tüm yıkıcılığınla geldin ve her şeyi alt üst ettin.En çok da beni..."

Dolan gözlerime tezat gülümserken neden bunları anlattığımı bilmiyordum.Sanki yaşadığım acıları bilmesini ve onun da acı  çekmesini istiyordum.Karanlık olmasına rağmen parlayan gözlerini görünce onun da gözlerinin dolduğunu anlamıştım.O da acı çekiyor muydu?Benim ki kadar olmasa da acı çekiyordu heralde.

"O gün arkana bile bakmadan o motora binip gittin ya sen,sanki yanında kırılan kalbimin parçalarını da götürdün.Dört yıl boyunca içimde hep bir boşluk kaldı,yanında götürdüğün parçaların boşluğuydu belki de.Geldin...ama o boşluk kapanmadı Baekhyun.Benimle ölene kadar da birlikte olacak sanırım."

"Küçücük bir açıklama istedim senden.Sen ilişkimizi öne sürdün,bana göre güzel ilerleyen bir ilişkimiz varken...Sen gittikten sonra o banka çöktüm ve düşündüm,yaklaşık iki saat?Tam bilmiyorum.O sırada zaman algım kapalıydı.Benden soğuduğunu,sana istediğini veremediğimi,senin için yeterli olmadığımı falan filan.Karnımdaki bebekle ortada kalmıştım." burnumu çektikten sonra elimle ne zaman akmaya başladığını fark etmediğim gözyaşlarımı silmiştim.

"O bebeği nasıl tek başıma büyütecektim?Becerebilir miydim?Eğer beceremezsem bu o masuma haksızlık olmaz mıydı?Çevremde bir tek sen varken,sen de gidince yapayalnız kalmıştım.Tamamen tek başımayken bir çocuk büyütebileceğimi sanmıyordum.O bebekten vazgeçmeyi düşündüm,onu da beceremedim..."

"Yapma..."(Bh)

"Niye?Duydukların ağır mı geldi?Ben bunları yaşadım Baekhyun."

"Eve döndüğümde saat kaçtı bilmiyordum.Üstümdeki elbiseden kurtulup gecenin bilmem kaçıncı saatinde salonun ortasında oturmuş havanın aymasını bekledim.Aydıktan sonra da ilk işim bebeği aldırmak için yola çıkmak oldu.Yolda düşünmeye devam ettim tabi,babası bir şerefsiz olduğu için annesi onun canına kıyabilir miydi?Yapmalı mıydı?Yoksa kendine güvenip masum bir canı dünyaya getirmeli miydi?"

"Bebeği aldırma fikrinden de vazgeçtim.Sonra Rahee doğdu,büyüdü,dört yıl geçti.Kendime göre iyi bir anneydim.En azından daha oğlumun başına bir şey gelmemişti ve ona bakabiliyordum.Tabi bunda dört yıl içinde edindiğim arkadaşlarımın da payı vardı.Bana fazlasıyla destek olmuşlardı.
Herneyse...Sonra beni dört yıl önce terk eden adam sevgilisiyle geri döndü.Tabi formaliteden sevgilisi.Ama döndü.Onun dönmesi gerçekten garip hissettirmişti.Sevinmiş miydim?Asla.Üzülmüş müydüm?Hayır.Endişeli miydim?Fazlasıyla..."

Bir süre duraksayıp yüzünü incelemeye başlamıştım.Gözleri hala dolu doluydu.Anlattıklarımı neden anlattığımı sorguluyor olabilirdi.Aslında bunu bende henüz anlayabilmiş değildim.Evet,yaşadığım acıları bilip onun da acı çekmesini istiyordum ama neden bu gün?Neden şu anda?İkimizde zor bir gün geçirmişken niye ikimizede zorluk çıkarıyordum?