Mundane Encounters (Typical Hearts #2)

Kabanata 15

Nagbaba ako ng tingin sa mga kamay namin ni Cal nang ipagsalikop niya ang mga ito. Maliit akong napangiti ngunit hindi na lamang ako nagpahalata sa kaniya.

Sabay kaming naglakad papasok ng building at katulad ng nakagawian ay kabi-kabilaan ang bati sa amin ng mga empleyado nila. Hanggang sa makarating kami sa tamang palapag ng opisina namin ay hawak pa rin niya ang kamay ko.

This wasn't the first time that we held hands while walking, but it felt like it was always the first time. I could still feel the burning of my cheeks every time. We started doing it siguro ever since we became intimate to each other. We became sweet that made our marriage feel truer, I guess. Siguro nakatulong talaga iyong may . . . nangyayari na sa amin, so . . . you know.

It somehow became a way for us to grew closer. It made us open ourselves more to each other. We became more comfortable. Our communication got better. Alam n'yo 'yon, parang nashe-share na namin unti-unti 'yong bawat hibla ng pagkatao namin sa isa't isa simula nang i-share din namin 'yong katawan namin sa isa't isa.

It kinda sounded weird for some reason, but that's really what I felt. The sex was always great, but it was more than that. It wasn't just the sex -- it's more of connection, bond, and being able to unravel ourselves more to each other.

I guessed . . . our marriage was working -- and I felt glad about that.

May mga kailangan pa akong tapusing trabaho sa opisina ko at ganoon din si Cal. Hindi tuloy kami nakakapunta sa opisina ng isa't isa dahil parehong abala. Nang mag-lunch time, iniwan ko na muna ang ginagawa ko. Puwede ko pa naman iyon ipagpatuloy mamaya.

I went straight to Cal's office and knocked twice before I heard him letting me in. Nasa akin na agad ang mga mata niya nang sumilip ako sa pinto. I smiled sweetly and waved a little. He smiled back.

"Hi! Lunch?" I asked before I slid inside.

Nagtagal ang titig niya sa akin na para bang mali ang pagkakarinig niya sa sinabi ko. He squinted his eyes after a second.

"Hindi ka magpapa-deliver na lang ng lunch mo?" tanong niya.

Oh. Oo nga pala, nasanay na akong nagpapa-deliver na lang ng food at sa office ko na kumakain. Kaya hindi kami nakakapag-lunch ni Cal sa labas. Hindi rin kami nakakapagsabay kumain. Kaya siguro medyo nagulat siya ngayon na niyayaya ko siyang mag-lunch.

"Ah. I want to eat lunch sana outside. Busy ka ba?"

Nagbaba ako ng tingin sa mga papel sa ibabaw ng kaniyang lamesa. Medyo marami iyon. Palagi naman.

"Nope," sagot agad niya. "I'm just checking some papers. Puwede ko namang tapusin 'to mamaya."

Agad niyang isinara ang folder na tinitingnan at mabilis na tumayo. Muli siyang ngumiti nang malambing habang naglalakad palapit sa akin. Naipatong ko ang kamay ko sa kaniyang balikat nang ipulupot niya ang braso sa katawan ko. I smiled giddily as I felt the burning of my cheeks when he planted a quick kiss on my temple.

"Where do you wanna eat?" he asked.

"I'm craving for some Korean dishes."

Tumango siya habang titig na titig sa akin. His soft eyes were playful as well as his lips. I wondered what was going on in his mind again. Minsan parang gusto ko talagang pasukin ang utak niya. Para kasing ang dami-dami niyang naiisip kapag tinitingnan niya ako pero tahimik lang naman siya.

"Alright. Let's find a Korean restaurant," aniya bago dumampi ng malambot na halik sa aking pisngi.

*****

Habang naghihintay sa order namin ay napag-usapan namin ang tuluyan kong paglipat sa kuwarto niya -- which is of course, the master's bedroom. Halos doon na ako araw-araw natutulog. Magkatabi kami. But all of my stuff were still in my room.