Mundane Encounters (Typical Hearts #2)

Kabanata 30

I appreciate you for waiting and for staying. See you at Wakas!

I remembered that one time in high school -- I was about to join the Writing Club because I wanted to try and learn how to properly write novels and short stories. I got disappointed when the officers of the club told me that they were already full as it was then the last day of joining.

Sabi nila, sa ibang club na lang daw ako sumali at baka meron pang mga bakante. Ilang clubs din ang nadaanan ko ngunit sapat na ang mga miyembro nila. Hanggang sa itinuro sa akin ng isang teacher ang isang club na nangangailangan ng dalawa pang miyembro. Iyon na lamang daw ang available na club na puwedeng salihan.

It was required for every student to join school clubs, so I really had no choice but join a certain club even if I didn't like it. Nasali ako sa Miniature Art Club kung saan karamihan ng miyembro ay nag-a-aspire kumuha ng kursong may kinalaman sa designing, arts, at architecture. Wala akong kahilig-hilig sa mga ganoong bagay noon kaya umpisa pa lang ng meeting ng club namin, iritado na ako.

I really wanted to join the Writing Club! That's where I wanted to be! I felt like I could be a good writer if I just take time to learn and enhance my vocabulary more. Why couldn't I just get the things I wanted? Bakit ba parang napakahirap palaging makuha ng mga bagay na gusto ko?

I hated the Miniature Art Club because it wasn't the club I wanted, but as time goes by . . . I was slowly liking it eventually. That's when I started to get interested in designs, shapes, spaces, and interior arts. That's when I discovered that I was already loving it. That club which I didn't like at first served as a way for me to figure out what I wanted to be as an adult.

Hindi ko tuloy maiwasang ikonekta ngayon ang pagkakataong iyon sa pagpapakasal sa akin ng mga magulang ko kay Cal. I hated to be married to someone I didn't really like at first. I even came to a point na niyaya ko pa ang ex ko noon na magtanan para lang hindi matuloy ang kasal. Nagalit ako sa mga magulang ko, kay Cal, at sa sarili ko dahil sila ang nasunod. Hindi ko nakuha ang gusto ko.

People don't always get what they want and I couldn't believe that I'd be one of those unfortunate people.

Ngunit habang nilalaliman ko ang pang-unawa sa mas malawak na kahulugan ng bagay na iyon, mas lalo kong nakikita ang kahalagahan ng mas maraming bagay sa buhay ko. Dalawa lamang ang natatanging sagot sa tanong kung bakit hindi nakukuha ng isang tao ang gusto niya o kung bakit lihis ito sa gusto niyang mangyari.

Una, hindi ito para sa kaniya. Pangalawa, magsisilbi itong daan upang itulak siya sa kung saan siya nararapat . . . o sa kung saan siya nakatadhana.

"Calla!" saway ko sa anak ko sa isang mababang tono.

I didn't like raising my voice at her every time I felt the need to scold her.

Nakasimangot ito at kaunti na lang ay maiiyak na dahil sa frustration. Ibinato niya ang laruang bangka niya malapit sa dagat dahil naiinis siya na hindi niya maayos-ayos ang takip ng battery ng laruan. Muntik niya pang matamaan ang binti ni Cal na kalalakad lamang papuntang dagat.

"That's not nice, Calla. Why did you throw your toy?" seryoso kong saad at tanong.

Nagsimulang mangatal at ngumuso ang mga labi niya dahil sa nagbabadyang iyak. She's almost two years old, so the tantrums were getting more often.

"What's wrong, baby?" tanong ni Cal na hindi na tuloy natuloy sa paglusong sa dagat.

Lumapit na ito sa amin at tumabi din sa anak sa buhanginan. Hinagod nito ang likod na Calla ni tila inaalu.

"You almost hit Daddy with that toy. What if Daddy got hurt? Do you want Daddy to get hurt?" mahinahon ko siyang kinausap.

Unti-unti nang tumulo ang luha niya sa mapula at matambok niyang pisngi. My heart ached a little at the sight of her, crying, but she also looked so adorable that I found it funny.