(nie)właściwy numer.

Rozdział 10

Jo

Noc żyła swoim tempem, otulając świat mrokiem, kiedy Jolene ponownie przewróciła się na drugi bok. Nie mogła zasnąć. Nie potrafiła. Alkohol, który wlała w siebie jeszcze nie tak dawno wciąż szalał w drobnych żyłach, wprowadzając w iście szampański nastrój.

Ba, gdyby to od niej zależało, byłaby właśnie w drodze na randomową imprezę, podając się za znajomą gospodarza domówki, jak to miała zwyczaju. Tak po prostu wybić komuś na chatę i bawić się do białego rana, wypijając za darmo resztki alkoholu i wywijając nogami na parkiecie kompletnie nie do rytmu. Bo tak właśnie funkcjonowała. Żyła z dnia na dzień, nie przejmując się konsekwencjami jutra.

Szkoda tylko, że Peach wcale nie podzielała jej imprezowego nastroju i w przeciwieństwie do niej, słodko spała na łóżku, wtulona w wielką, bawełnianą poduszkę. Jo nawet kilkakrotnie dmuchnęła jej prosto w twarz i wsadziła jęzor do ucha, żeby upewnić się, czy aby na pewno odpłynęła do krainy snów, mając nadzieje, że może jednak odpierdolą jeszcze po piwku, jednak niestety - kumpela spała w najlepsze i nawet nie drgnęła, kiedy King odpierdalała swoje najebane rytuały.

Razem z Peach poznały się podczas warsztatów sztuki abstrakcyjnej. Prowadzący sparował je razem do jednego z zadań, tworząc przy tym mieszankę wybuchową. Nie był to za dobry ruch, bo już po potem do końca zajęć nie można było uspokoić ich kącika zabaw i karuzeli śmiechu. Złapały świetny vibe, poszły razem na dwie imprezy i nim się obejrzała stały się wyjątkowo dobrymi znajomymi, urządzając sobie w każdy pierwszy piątek miesiąca wieczory ze sztuką, na których popijając wino i głośno puszczając największe hity lat osiemdziesiątych, malowały pół nocy, aż do skrajnego wyczerpania. Zazwyczaj posiadówki odbywały się w domku Jo, jednak randka współlokatorki wymagała małej zmiany planów. W końcu trzeba sobie pomagać w zaliczeniach, nie?

A szkoda. Bo gdyby chociaż była u siebie, mogłaby znaleźć sobie teraz jakieś zajęcie, zamiast bezczynnie i bezsennie przewracać się na łóżku. Pęcherz również nie był łaskawy. Nacisk świadczący o potrzebie spuszczenia zwieraczy coraz bardziej doskwierał, więc Jo zwinnym ruchem sturlała się ze swojej części materaca, by już po chwili w przykrótkiej, białej koszulce od Peach i cienkimi majtkami przejść do kibla na drugim końcu korytarza. W końcu był środek nocy, wszyscy spali, nie było więc opcji, żeby natknęła się na kogokolwiek.

Zrobiła co swoje, elegancko spuszczając wodę (bo przecież jesteśmy tutaj wszyscy kulturalni) i ruszyła umyć łapy, podśpiewując cicho pod nosem tylko sobie znana piosenkę. Pewnie jakiegoś Zenka Martyniuka, ale kto by się tam nad tym spuszczał. Zakręciła kran i z momentem, kiedy miała zamiar sięgnąć po ręcznik, zauważyła, że drzwi od łazienki się otwierają. Zamarła na moment i nim zdążyła cokolwiek wydusić, męska postać przesunęła się zasypanym krokiem w stronę muszli klozetowej.

Stanęła jak wryta, wpatrując się w ewidentnie dobrze zbudowaną postać. Chłopak miał wyraźnie napięte mięśnie, a jego kręcona czupryna przyprawiła Jo o lekki gorąc w okolicy brzucha. Durny uśmiech wypłynął na jej twarz i zamiast po prostu wyjść, stała tam najebana i cała zadowolona, obserwując jak typ spuszcza z węża.

— Gdybym wiedziała, że można w tym domu po nocach spotkać takich przystojnych facetów, wbijałabym zdecydowanie częściej — zarzuciła zadowolona, krzyżując dłonie na klatce piersiowej i wciąż bezczelnie lustrując wysportowaną sylwetkę.

— CO TY TUTAJ ROBISZ? — alkohol bujał nią grubo i zaburzał trzeźwe myślenie, dlatego minęło kilka dobrych sekund i jego krzyki, by ogarnęła kto przed nią stał. Otis. Otis listonosz. Otis pan poliże słoik to będzie zaklepany. Otis upierdolę ci listy, a potem będę paradować w twoim domu bez koszulki. A właśnie. Tak coś czuła, że już skądś znała ten wyraźny tors. — Śledzisz mnie, szajbusko?! Masz takiego fioła na moim punkcie, że wkradasz się do mojego domu? Psychopatka!