Utysk (Predator & OC FanFiction)

księga czwarta - Thwei: skazaniec

Strażnicy skinęli ku mnie głowami, odwzajemniłem więc ich gest. Odsunęli się na bok, mimo że nie miałem żadnego pozwolenia na rozmowę z więźniem. Wszyscy jednak wiedzieliśmy, że takowego nie potrzebuję. Byłem starożytnym łowcą, elitą wśród elit, przywódcą jednego z najznamienitszych klanów i moje słowo znaczyło prawie tyle, co słowo naszego króla.

Drzwi rozsunęły się, wszedłem więc do celi. Było w niej ciemno, ale sucho, a niewielki snop światła padał przez nieduże, wąskie okno. W plamie słońca siedział Halkrath, ten młody łowca, którego kazałem wziąć memu synowi na skruchę. Medytował, ale gdy tylko wszedłem, otworzył swoje oczy, podniósł się i skłonił, oddając pełne honory.

Uniosłem dłoń na powitanie. Postawa młodego łowcy nieco mnie zaskoczyła. Był spokojny, pogodzony i dumny. Nie wyglądał jak spanikowani yautja złej krwi.

- Siadaj - poleciłem, wskazując kamienną ławę.

Posłusznie usadził się tam, a ja usiadłem obok niego.

- Co się stało? - zapytałem.

Zacisnął szczękę, spojrzał na mnie i zły odwrócił wzrok.

- Byłem nieostrożny.

Parsknąłem śmiechem. Ta odpowiedź... ileż razy słyszałem, jak Halk'ah odpowiadał tak ojcu? Po każdym złym wypadzie do Puszczy raczył go tymi słowami, po czym znikał z Sir'ką w łaźni, gdzie dziewczyna opatrywała go i... no... nie tylko opatrywała. Halkrath zerknął na mnie zaskoczony - mój śmiech musiał zbić go z tropu.

- Czemu Bhu'ja jest ranny?

- Polowaliśmy na rekiny - odparł młodzik. - Odseparowaliśmy dużego samca. Bhu'ja robił za przynętę, ale... te mniejsze... nawet nie zauważyłem, kiedy uderzyły. A potem ten duży... - Głos Halkratha załamał się nagle. - Co z Bhu'ją?

- Żyje - odpowiedziałem. - Miałeś jego rynsztunek na sobie. I jego włócznię.

- Dał mi je - odpowiedział pewnie Halkrath.

Nie kłamał. Widziałem to w jego oczach i jego postawie. Nie miał najmniejszego powodu, by kłamać. Jednak Bhu'ja był doświadczonym łowcą i taka lekkomyślność była do niego niepodobna - ciężko było mi uwierzyć, że zapomniał o otoczeniu i dał się tak podejść mniejszym rekinom.

Co do rynsztunku i broni... znałem Bhu'ję doskonale i wiedziałem, że nie miałby problemu z wyposażeniem młodego łowcy. Ale włócznia... włócznia, którą miał przy sobie Halkrath była wyjątkowa, bardzo wyjątkowa. Bhu'ja tak łatwo nie oddałby jej byle komu. Zatem albo młodzik naginał prawdę, albo okazał się bardzo ważny dla Bhu'ji.

- Na statku nie było trofeów z rekinów - mruknąłem. - Ani jednego.

- Leżą martwe na piachu Ulunus - odparł Halkrath. - Bhu'ja był ledwo żywy. Trofea średnio mnie interesowały wtedy.

Pokiwałem tylko głową. Jeśli chłopak nie kłamał, byłem mu niezwykle wdzięczny za jego postawę. Zostawienie trofeów w jego sytuacji było kiepskim ruchem. Bhu'ja musiał dla niego wiele znaczyć.

- Gdzie jest Ansa? - zapytał nagle Halkrath.

Zerknąłem na niego, a potem przypomniałem sobie tę drobną, ludzką kobietę o białych włosach i jasnej cerze, która ubrana była w białą suknię ochlapaną yautjańską krwią.

- Zabrały ją kobiety z Kiande - odparłem. - Jest w Dworze.

Halkrath skinął tylko głowa i oparł się o ścianę z westchnięciem ulgi. Był albo szalony, albo odważny. Pełnię spokoju w jego kiepskiej sytuacji zapewniła mu jedynie wiedza, że Bhu'ja żyje, a Ansa jest bezpieczna. Oboje musieli zatem znaczyć dla niego więcej niż jego własne życie.

- Co się stało na rytuale, Halkrath?

Młody łowca wyprostował się i zerknął na mnie, zaraz jednak zacisnął mocno żuchwy i spojrzał na podłogę, a jego wzrok pociemniał widocznie.

- Otrząśnij się - syknąłem. - Jeśli jesteś niewinny, powiedz, co się stało.

Milczał, ale widziałem idealnie, że jego duszą i umysłem targały emocje i wątpliwości.

- Bhu'ja nie zaręczy słowem za ciebie jeszcze przez dłuższy czas - zauważyłem. - Musisz obronić się zatem sam. Co się stało na rytuale?

Halkrath odetchnął jedynie głęboko.

- Ręczyłem słowem, że obronię honoru Ameda i Dhiina - wyznał cicho.

- Popełnili błąd? - zapytałem.

Skinął głową.

- Więc dokonali swojego wyboru. Ich droga się skończyła, Halkrath. Nie pozwól, by twoja skończyła się dziś i to w taki sposób.

Halkrath odetchnął, skinął głową, a potem rozpoczął swoją opowieść.