အခန်း(၃)
ပန်းနုရောင်ဇာခါးတင်အကျီလက်တိုလေးနဲ့ အမည်းခံပေါ်တွင်ပန်းနုရောင်ချိတ်ပွင့်မျာူပါသောချည်လုံချည်ကို တွဲဝတ်လိုက်၏။
ဆံပင်ရှည်တို့ကို ခပ်မြင့်မြင့်မြှောက်စည်းလိုက်တော့ သူမ၏အလှပြင်ချင်းကပြီးဆုံးသွားသည်။
သနပ်ခါးမှူန်မှူန်လိမ်းထားပီး နူတ်ခမ်းနီပါးပါးလေးသာတင်ထားသော မျက်နှာလေးမှာ နုမွှတ်လျက်။
နွယ်က မိတ်ကပ်လိမ်းရသည်ထက်သနပ်ခါးလိမ်းရသည်ကိုပိုခုံမင်သည်မို့ နွယ့်ကိုကြည့်လိုက်တ်ုင်း မျက်နှာလေးက ကြည်လင်အေးမြ၏။
မဟာဆန်ပြီးရိုးရှင်းသော မိန်းကလေးမှန်းသိသာစေသည်။
အိမ်အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာရင်း...
"မေမေရေ နွယ် သွားတော့မယ်နော်"
"မနက်စာစားသွားအုန်းလေသမီးနွယ်"
"မစားတော့ဘူးမေမေ နွယ်စျေးထဲကပဲဝယ်စားလိုက်တော့မယ် နောက်ကျနေလို့"
"အဲ့ဆို သတိထားသွားနော်"
"ဟုတ် မေမေ"
မေမေ့ကိုနူတ်ဆက်လျက် ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ကာ မောင်းထွက်လာခဲ့သည်။
နွယ်တို့မြို့မှာက ကားထက်ဆိုင်ကယ်စီးသူပိုများ၏။
ပျိုပျိုအိုအို ဆိုင်ကယ်ကိုယ်စီနှင့်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးသွားလာတတ်ကြသည်။
အနိုင်တို့ခြံရှေ့အရောက်..
"အိုး..ကုန်ပါပီ"
ခြံဝကဘွားခနဲထွက်လာသောအနိုင့်ကို မြင်လိုက်ရတော့ သူမအလန့်တကြားအော်လျက်
ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေ ခြေဖျားလေးထောက်ပြီးရပ်ပစ်လိုက်ရင်း
"လန့်လိုက်တာ အနိုင်ရယ် ဒီတိုင်းထွက်လာရသလား တိုက်မိကုန်ရင်ဖြင့်"
"ဆိုင်ကယ်သေချာကောစီးတတ်ရဲ့လား မမ"
"အမယ် စီးတတ်လို့ပဲစီးနေသားပဲ နင်မမြင်ဘူးလား"
သူမရဲ့ခပ်ဆတ်ဆတ်ပြောသံလေးကြောင့်
သူခပ်ချဥ်ချဥ်ပြုံးလိုက်ပြီး
"ဟွန်း မြင်ပါတယ် ကလေးလိုမရဲတရဲစီးနေတာ"
"အနိုင် ရန်လာမစနဲ့နော် နင်ပဲအသံမပေးဘာမပေးဘဲထွက်လာပီးတော့"
