အခန္း(၄)
အထည္ေတြကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္စီထည့္ကာ ခ်ိတ္ထည္ခ်ည္ထည္မေရာေစရန္ ခြဲထည့္ဖို႔အတြက္ ဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြကို သူမေသခ်ာသင္ေပးရ၏။ ပါးစပ္ေရာလက္ေရာ မအားေအာင္အလုပ္ရႉပ္လ်က္ရွိသည္။
အထည္ေရာင္းရသည္မွာလည္း လြယ္ေတာ့မလြယ္ေပ။
ဝယ္သူစိတ္ႀကိဳက္ရွာေပးရျပေပးရသလို အႀကိဳက္ေတြ႕ေအာင္လည္း ေျပာေပးေရာင္းေပးတတ္ရ၏။
တခါတေလမ်ား တစ္ဆိုင္လုံးေမႊေႏွာက္ၾကည့္ၿပီးမွသေဘာမက်ဘဲမဝယ္သည္ကိုလည္း ႀကဳံရ၏။
သိုေပမယ့္ ႏြယ္ေပ်ာ္ပါသည္။
သူမသေဘာက်ရေသာ အလုပ္ေပပဲမဟုတ္လား။
ကိုယ္တိုင္ျမန္မာဝတ္စုံဝတ္ရသည္ကို သေဘာက်သလို ခ်ည္ထည္ေကာင္းေကာင္းခ်ိတ္ထည္ေကာင္းေကာင္းကိုဝတ္ရမွလည္း ေက်နပ္၏။
လက္ရာေသသပ္ရမည္။
အသားေကာင္းရမည္။
ခိုင္ခံ့ရမည္။
ကိုယ္တိုင္စိတ္ႀကိဳက္ေတြ႕မွ ဆိုင္တြင္တင္ေရာင္းတတ္သည္မို႔ ႏြယ့္ကိုဆိုလွ်င္ေဖာက္သည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ယုံၾကည္ၾကသည္။
ခ်ည္လုံခ်ည္တို႔ႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္အက်ီၤ အထည္စတို႔ျဖင့္တြဲေနစဥ္....
"ႏြယ္ေရ.."
"မမဘာလိုအပ္ပါသလဲရွင့္ "
"ေအာ္ ညီမေလး ႏြယ္ရွိလားဟင္"
ႏြယ့္နာမည္ေခၚသံၾကားလိုက္တာမို႔ တြဲလက္စအထည္တို႔ကိုခ်ကာ ဆိုင္အတြင္းဘက္မွထြက္လာရင္း
"ေအးမာေရ ဘယ္သူ....ဟယ္ ခိုင္ေဆြ ...."
"ႏြယ္. အမေလး ရွာလိုက္ရတာ မယ္မင္းႀကီးမရယ္"
"နင္ကလဲဟာ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ရသားနဲ႕"
"ေအာ္ လူကိုယ္တိုင္လာခ်င္လို႔ေပါ့ဟယ္ ဆိုင္လိပ္စာလည္းေသခ်ာမေမးမိေတာ့ ငါ့မွာဖတ္ဖတ္ကိုေမာေရာပဲ"
ခိုင္ေဆြ႕စကားေၾကာင့္ႏြယ္ရယ္လ်က္
"အဟင္းဟင္း ကဲ ထိုင္ပါအုန္း ဘာကိစၥတုန္း လူကိုယ္တိုင္ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္လာရွာရတဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာစမ္းပါအုန္း"
ႏြယ့္အေမးေၾကာင့္ ခိုင္ေဆြ႕မ်က္ႏွာၿပဳံးစိစိေလးျဖင့္
"ဟီး အျခားေတာ့မဟုတ္ဘူး ငါမဂလၤာေဆာင္ေတာ့မယ္ဟ အဲ့တာ နင့္ကိုဖိတ္စာလာေပးတာ "
