(Uni Vers...)
"ဒေါ်စတယ်လား ယောင်းငယ်လေးကော....."
"ထမင်းစားခန်းထဲကိုယ်တိုင်သာ သွားကြည့်လိုက်တော့ သခင်လေးရေ ....."
အပြုံးလေးဖြင့် ဆိုလာသော ဒေါ်စတယ်လာကြောင့် ဂျောင်ဂုလည်း အမြန်ပင် ထမင်းစားခန်းထဲသို့ဝင်ကြည့်လိုက်တော့ အေပရွန်လေးဝတ်ပြီး စိတ်ဝင်တစ်စား ချက်ပြုတ်နေသော ဂျောင်ဂု၏ မြတ်နိုးဆုံး ခွင်ပွန်းလေး ။
"Darling ကလာတော့မယ် ခုချိန်ထိ မပြီးနိုင်သေးဖူး ဟူး ......."
ထိုအပြောလေးကြောင့် ဂျောင်ဂုပြုံးမိသွားသည် ။ အွန်း လက်ထပ်ပြီးပြီဆိုမှတော့ ခေါ်နေကြ ဦးဦးသခင်ဆိုတာကြီးက အဆင်မပြေတော့ဖူးလေ အဲ့တော့ ထိုအစား Darlingလို့သာ ပြောင်းခေါ်ခိုင်းခဲ့သည် ။
အစပိုင်းတော့ ခေါ်ရမှာရှက်နေသော ဂျောင်ဂု၏ဟန်နီ ။ နောက်ပိုင်း အသားကျသွားလို့ထင်ပါ့ Darlingလို့ခေါ်ရမှာကို ရှက်ခြင်းမရှိသော သူ၏ဟန်နီ။
"ဪ ဟော ဒီဟင်းက ဒီတစ်သက် ပြီးပါအုံးမလား......"
"ဒီဟင်းမပြီးလဲ ဒီဟင်းကြီးကို စားမှာပေါ့....."
"အမေ့......"
နောက်ကနေ ခါးဖက်ပြီးဆိုလိုက်တော့ လန့်သွားသော ထယ်ယောင်း ။
"ဟင် ဒါလင် ဘယ်တုန်းက ရောက်တာလဲ....."
"အွန်း ခုလေးတင်ပဲ ပြောပါအုံး ဟင်းကမရသေးဖူးဆိုတော့ ခုရနိုင်တဲ့ ဂျွန်ထယ်ယောင်းလေးကို စားရမလား....."
မျက်စောင်းမမြည်သော မျင်စောင်းလေး ထိုးလိုက်သော ထယ်ယောင်း ။
"အားနေ ဒါပဲ ဒါလင်ကတော့......"
"ဒါပဲ ဖြစ်နေလောက်အောင်ကို ဟန်နီက စွဲဆောင်မှုအားကောင်းလွန်းနေတယ်လေ။ အဲ့တော့ ဒါပဲ မဖြစ်နိုင်ရောလား ဟင်....."
ဟင်း ဒီခင်ပွန်းကိုတော့ လက်လန်တယ် ။ စွဲဆောင်မှုရှိလွန်းနေသော ကိုယ်သာလျှင် အပြစ် ။ သူ စားချင်နေတာက အပြစ်မဟုတ် ။
"ဟင် ကိုယ်ဆာနေပြီ ဟန်နီ....."
"ဒါဆို ရေမိုးချိုးအဝတ်သွားလဲတော့ ဒါလင်ပြီးမှာနဲ့ ဒီက ရမှာနဲ့ကွက်တိ....."
