~SADR-I PARANDE~

|5.BÖLÜM KİLİT|

🕊|Çarpa çarpa boynunu büker serçeler,
Göğsümün kafesinde.| 💭

Afra.

Hayatın her merhalesine çizilen parça parça çizgiler vardır. Bunun uzunluğunu kısalığını siz belirleyemezsiniz. Belirlemek istediğinizde insanların size olan davranışları ve bakışları değişir. Siz başkalaştım artık kimsenin beni değiştirmesine izin vermiyorum dersiniz ama uçurumun kenarında denizi izlerken sizi öyle bir uçurma iterler ki denize karışmadan edemezsiniz. Kaderinizi siz yazmaya çalışırken onlar karalamak için ellerinden geleni yaparlar. Çünkü olumsuzluk bu çağın altın kuralıdır. Altın ne kadar değersizse kötülükte o kadar değersizdir. Afra korkusunu geride bırakarak yürüdü. Ona inanları sırtlayarak yürüdü. Bembeyaz gelinliğinin eteklerinden tuta tuta çıktı merdivenleri. Salondaki herkes pürdikkat kesilmişti. Kimdi bu sahnede titreyen ama dik yürüyen kız. Allah'ın kelamını zedeleyecek nefesi bile vermediler dışarıya. Kim olduğunu bilmedikleri bir gerçek vardı artık sahnede. Dilruba hanım ve Serra el ele izleyeceklerdi Afra'yı. Çünkü ona inanan sadece iki kadındı. Afra'nın bacakları tir tir titrerken mikrofonun önüne zor geçti. Gözlerini kapatıp Kaptan Paşa Camiine gitti. Sanki şu an Samita'sının yanındaydı. Sanki Hakikati dinlemeye değer tek varlık Afra'nın kurumuş ağacıydı.

Bismillah kelamını yaydı ilk başta gönüllere. Bismillahla inşirah bulanların kalpleri daha hızlı çarpmaya başladı. Afra Meryem'di. Küçücük mabedinde Allah'ı haykıran Meryem. Afra Hatice'ydi. Tüm kınamalara rağmen başı dik bir vakarla yürüyen Hatice. Afra Asiye'ydi. Tüm olmazlara dahi göğüs geren Asiye. Afra Rabbinin kuluydu. Afra maşukuna maşukunun kelamını kalbi titreye titreye okuyandı. Rabbi arasındaki vuslat sona ermiş gibi okudu. Sanki Hira'daymış gibi okudu. Sanki inen bütün ayetler o an inmiş gibi sanki sadece ona inmiş gibi okudu. Gözlerindeki yaşlar vardı sadece yer yüzünde, bir de Rabbi. Afra'ya ağlamak yakışırdı çünkü Rabbi gözyaşlarına en güzel teselli olandı. Varla yok arası bu bedende bir Rabbi vardı. İnsanlar olmadığında nede güzeldi Hakikati şakımak. Başını göğe kaldırdı ve dedi ki;

"Rabbim bir sen varsın, varlığım ruhumu kuşattı, nefsim derki 'bak kendine sende varsın.' Rabbim varlığımdan korkarım. Varlıktan bıkmış ruhuma karşı isyan eden nefsime, beni muzaffer kıl. Rabbim ben acizim, ben seni hakkıyla sevmeye dahi acizim. Sen beni dünyada mahçup etmedin ahirette de etme. Sen kusurlu dilimi insanların gözlerinde hafi ettin ya sen kelamını benim dilimle Aziz kıldın ya bu kendinden vazgeçmek isteyen kulun senin verdiğin gönül rızkının edasını nasıl etsin. Bana seni hakkıyla tanıma ve sevme mucizesi ver Rabbim. Ben aya şahidim Rabbim, ortadan ikiye ayırsanda tam da kılsan ben onu yaratan Sene şahidim. Ben toprağa şahidim Rabbim. İçinden çiçek çıkarmasanda ben beni topraktan Yaratan Sana şahidim. Ben bana şahidim Rabbim. Varlık içinde dahi yok etsen beni ben Senin bana üflediğin ruha şahidim Rabbim."

"Azim olan Allah doğruyu söyledi." dedikten sonra salonda hafiften bir uğultu olmaya başladı. Kiminin gözünde göz yaşı kiminin kalbinde kin vardı kimininkin de şaşkınlık. Herkes Afra'nın Serra için kim olduğuna vakıftı artık. Afra Serra'nın sırrıydı. Açığa da çıksa gizli de kalsa Serra'nın suladığı bir sırdı ve büyümeye devam edecekti. Yürekleri daha çok titretmek için elinden gelen her şeyi yapacaktı. Serra koşa koşa merdivenlerden inen kardeşinin yanına gitti. Gözündeki yaşları sildi ve gülümseyen kardeşinin büyük kahverengi gözlerine baktı.

"Korkmadın." dedi sesi titreyerek.

"Rabbim benden içre bende gizliydi. Kelamını okuduğumda içimde aşikar oldu. Sonra da dışıma taştı. İçimde tutamadığım ne varsa haykırdım abla. Sen haklıydın. Allah için okunan her kelam güzeldir ama anlayan için şifadır. Ben şifamı buldum abla. Ne keder kaldı içimde ne korku. Artık benim için çizdiğin her çizgiyi başıma taç edeceğim." dedikten sonra sıkı sıkı sarıldı ablasına. İçine sığdıramadığı ne varsa artık taşımakta kararlıydı Afra. Başkaları için yaşayıp Hakikati gizleyecekse hiç yaşamasa gerekti.