Damond Dükalığına geleli bir hafta olmuştu. Onunla aynı binada olmamızın ya da şu an görevde olmamasının etkisiyle sürekli karşılaşıyorduk. Her seferinde beni rahatsız etmek için aptalca şeyler yapıyor, yerimde durmam için çeşitli uyarılarda bulunuyordu. Ancak bu tür küçük meselelerin ötesinde, zihnim başka bir konuya odaklanmıştı;
Aile Yemeği.
Aile Yemeği, ailenin en önemli üyeleri ve dikkat çekici çocuklarının bir araya geldiği, gelecekteki planların tartışıldığı bir toplantıdır. Bu toplantılarda sadece stratejiler değil, aynı zamanda babamın gözünde yer edinme çabalarımız da sergilenir. En fazla ilgi gören ve başarıya ulaşan kişi, ailenin diğer bireylerinden üstün bir konumda değerlendirilir.
Bu yüzden, aile yemeğine gidip kendimi kanıtlamam gerekiyordu. Babam, ona sunduğum planı beğenirse her şey yolunda gidecekti; ama diğer çocukların da babama sundukları fikirler vardı. Bu, şansımı epeyce zorlaştırıyordu.
Ellerime baktım; hafifçe titriyorlardı. Ne kadar çabalasam da, içimdeki korkak parça her zaman orada kalacaktı.
Odamda, bu düşüncelerle boğuşarak vakit geçiriyordum. Planın kusursuz olması şarttı; zira plan, babamın arzularına mükemmel bir biçimde odaklanmıştı. Bu, onun dikkatini çekmeliydi—kesinlikle çekmeliydi.
Çayımdan bir yudum aldım ve derin bir nefes verdim. Plan mükemmel bir şekilde şekillenmişti. Fakat, mektubun bana ulaşmasının neden bu kadar zaman aldığını düşünmeden edemedim. Bu sorunun yanıtı, belki de beni en çok endişelendiren meseleydi.
Bu düşünceler içimi kemirirken, kapı hafifçe tıklatıldı. İçeri girmesine izin verdim ve hizmetçi, elinde bir mektupla içeri adım attı. Mektubu yanıma bırakarak derin bir reverans yaptıktan sonra sessizce geri çekildi.
Yoksa bu düşündüğüm şey miydi?
Hızla kalkıp mektubu aldım. Kağıdı kavrayışım sırasında parmağımı hafifçe kestim, ama bu önemsizdi. Bu mektup her şeyden önemliydi.
Mektubu açtım ve içindekileri okudum;
"Sayın Avery Fónce,
Fónce’a yaptığınız kıymetli destekler ve elde ettiğiniz başarılar nedeniyle, bu dolunayda Aile Yemeği’ne davetlisiniz."
Sonunda kendimi tüm dünyaya kanıtlama fırsatı bulmuştum. Gücüm ve yetkim ellerimdeydi; bu fırsatı en iyi şekilde değerlendirmek zorundaydım. Hizmetçilere acilen çağrı yaptım, talimatlarımı keskin bir şekilde verdim. Bu günün mükemmel geçmesi gerekiyordu; çünkü yalnızca harika kişiler böyle bir sofra etrafında toplanırdı.
*ₓ˚. ୭ ˚○◦˚.˚◦○˚ ୧ .˚ₓ
Zaman hızla ilerledi ve nihayet aile yemeği vakti geldi. Hizmetçilere, titizlikle hazırlanmaları için sert talimatlar verdim. Acıyı hissetmek, dikkatimi keskinleştirmek ve her şeyin mükemmel olması gerektiğini bilmek istiyordum.
Ne kadar acı çeksem de dayanmalıydım. Bir zayıflık belirtisi gösterirsem, bu sadece rakiplerimin beni kolayca alt etmesi için bir fırsat olurdu. Babama yakın davranmalı, onun ilgisini çekmeye çalışmalıydım. Diğerleri de onun gözünde kendilerini beğendirmeye çalışacaktı. Ben geri durursam, babam fikrini değiştirebilir, bu fırsatı başkalarına kaptırabilirdim.
Yine karanlık koridorda yürümeye başladım. Ay'ın ışığı, malikanenin koridorlarına yumuşak bir şekilde yansıyarak büyüleyici bir görüntü oluşturuyordu. Malikâne gerçekten de harika bir konumdaydı. Sabahları, güneş ışıkları nazikçe içeri girerken, sıcaklığı hafifçe artırıyor, rahatsız edici bir şekilde yakmıyordu. Geceleri ise serin hava ve Ay'ın parıltısı, muazzam bir manzara sunuyordu. Kulede bulunduğum zamanlarda, her şey fazlasıyla soğuktu ve güneş ışığının nasıl göründüğünü bile hatırlayamıyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
☾ ♛Genç Hanım♛ ☽
FantasyKorkunç. Hemde çok korkunç. Hayatım o kadar karanlıktı ki, şu an burada olmak bana farklı hissettiriyor. Bir zamanlar, ağlayarak, beni saçından sürükledikleri bu koridorlarda, başımda bir taç ile yürüyorum. Zamanında, kendini satan bir kadının gerek...