The Beauty of Tomorrow (Montejo Siblings #2)

Chapter 21

MOMENTS

"Do you need anything, Rebecca? You have been staring at me for almost an hour."

Puna ni Phoenix sakin. I blinked repeatedly. After that dream, or I could say 'that memory' of mine ay hindi na ako bumalik sa pagkakatulog. Sobrang aga pa non, wala pang bakas ng liwanag sa langit.   

Ilang beses kong tinandaan ang memoryang 'yon, sumubok pa akong umalala ng iba ngunit sumakit lang ang ulo ko. I can't just take a risk, I rather wait patiently than sorry.

I cleared my throat. "Nothing." Umiling pa ako bago tingnan ang aking pagkain na onti lang ang nabawas. "Ayoko na, I think I lost my appetite."

Pagtapos non ay tumayo na ako mula sa stool at nilisan ang dining. Dumiretso ako paakyat sa kwarto at nilock 'yon. I want to go out, to refresh my mid. Pero hindi ko alam kung saan ako pupunta kaya wag nalang. 

Actually, I'm mad right now. I want to just throw everything, gusto kong umiyak, gusto kong sumigaw... ang bigat-bigat ng pakiramdam ko ngayon. Dapat ay maging masaya ako dahil may bago akong naalala, but I couldn't even lift my lips for a smile.

Imagine that, I have a brother and he's very close to me! Abot kamay ko na pala, pero wala man lang akong kamalay-malay! He has been protecting me ever since! He... he's risking his life for me... hindi ko man lang alam. 

Galit na galit ako sa sarili! Fuck, my brother...

I looked at my cellphone on the side table. I want to call Maddieson, I want to tell him how I feel right now. I want to feel his comfort. Pero pinipigilan ko ang aking sarili. Ayokong...ayokong lagi nalang ako 'yung iniintindi. I don't want to be dependent on him.

Minsan nga ay pumapasok din sa isip ko na baka pagod na sakin 'yong mga taong kasama at nakakasama ko. Why? Because my attitude sucks. I never thought anyone would stay with me.

"In the end, I will be left alone." I chuckled nonchalantly, but then, I have a brother.

It's so hard to overthink. Kanina isa lang ang iniisip ko, tapos ngayon nadagdagan na.

I sighed. I don't know what I'm going to do at the moment. Wala akong mapuntahan, wala akong magawa tapos tanghaling tapat pa!

Punyeta.

I can't believe I'm dramatizing this afternoon! Tirik ang araw sa labas. Tss, so weird of me.

"Mom, please. Give me more strength..." I said then groaned. Ibinaon ko ang ulo sa unan at bumangon din nang hindi na ako makahinga.

Kalaunan ay tinawag ko nalang si Morgan at sinabing magpapasama ako sa malapit na store para bumili ng ice cream at iba pang snacks na pwedeng makain. Of course Phoenix wondered why he wasn't the one I asked to accompany me.

"Biglaan ata pagaaya mo?" Pansin ni Morgan.

"I suddenly craved for it, eh." Palusot ko.

Tumingin ako sa labas ng bintana ng Ford na minamaneho niya. Mabilis ang patakbo niya dahil wala namang masyadong sasakyan.

Hindi ko maiwasang mapaisip habang nakatingin sa bawat tanawing nadadaanan namin. Kung iisipin at papansinin ay ang tahimik at mukhang payapa ang buong paligid. Pero ang hindi nila alam ay madaming hindi magandang nangyayari sa bawat lugar.

Madaming taong nahihirapan. Sa bawat araw at oras ay may mga taong namamatay. Maraming nagugutom at madaming namomroblema sa financial problem.

Once again, I'm being problematic by the problems that weren't mine.