HER HALF (COMPLETED)

CHAPTER 21

Chapter 21

Nagtataka si Nemesis kung bakit ko daw mabilis pinatawad ang Mama ko gayong grabe ang pagmamalupit niya sa'kin noong nasa bahay niya pa ako. Simpli lang din ang sagot ko.

"Hindi na kami bumabata."

Kung paiiralin ko ang galit ko o tampo, talagang magsisisi ako sa huli. Hindi na kami bumabata parehas ni Mama. Kung pipiliin kong ilaan ang oras ko sa pagpapalago ng sama ng loob sa Mama ko, ano na lang ang mangyayari? Masasayang ang mga oras kung pipiliin kung gawin ang bagay na 'yon.

Pero, kung mas gugustuhin kong gumawa ng mga bagong memorya sa amin ni Mama, gagawin ko.

Kahit pa sa lahat ng dinanas ko sa kamay ni Mama. Mama ko pa din siya at hindi mababago ng pagmamalupit o ng mga pagkukulang niya sa akin at sa pagiging bata ko noon.

A mother will always be a mother.

Another month later, I was busy when my phone ringed. I picked it up and was greeted by an unknown man voice.

"Don't you dare near him." That's what he said before hanging up the phone.

I am confused at the sudden happenings to the point that I burnt myself in the fryer. I am cooking the kids' night snack when that happened.

After finishing the fried peanut, I readied the juice and glass before putting everything in a silver tray then went straight to the Sala where everyone is watching television except Nemesis who is busy on her phone while smilling like a fool.

Sa una lang 'yan, Nemesis.

I shook my head in my own thoughts before putting the tray in the center table.

"Mainit pa 'yan ha. Give it a minute."

I excused myself again and went back to the kitchen where now I focused my attention to the unknown caller.

When I tried calling it back, it just said that it's unavailable or unreachable or whatsoever.

"Baka wrong number?" bulong ko sa sarili.

But. If that was a prank or indeed a wrong dialed number, bakit may accent? And to my judge, it's a voice of an old man. Maybe near fifties or forties, like her father.

Iwinaksi ko sa utak ko ang nangyari at bumalik sa sala kasama ang mga bata. Pinalipas namin ang gabi sa panonood at matapos ko silang halikan sa noo ay nahiga na din ako at pumikit.

Ilang minuto lang ang nagdaan, bigla na namang pumasok sa isipan ko si Achie. Mag-iisang taon na silang hindi bumabalik and I admit, I miss him.

Wala namang litrato na napupunta sa akin buwan buwan eh. Hinihiling ko, oo pero wala talagang dumadating hanggang sa nilulunok ko na lang hiling kong 'yon. Baka sobrang busy nila doon.

Sumasagi din sa isipan ko kung ano na lang ang mangyayari sa buhay ko kung talagang hindi niya ako maalala. I mean, sino ba naman ang mababalik sa dating buhay kung na-attach ka na ng sobra at parang hinahanap hanap na ito ng sarili mo?

Kinabukasan, hinatid ko ang mga bata sa school at bumalik sa bahay. Dadalaw daw si Mama kaya hindi na muna ako pumasok. Hindi ko nga lang alam kung sasama sila Kuya at Mae o ang bata.

Nasa kalagitnaan ako ng pagluluto nang tumunog ang telepono ko, sa isiping si Kuya iyon, agad kong sinagot nang hindi ako tumitingin sa screen dahil nga naghahalo ako ng niluluto ko.

"Hello? Kailan kayo dadating? Nakaalis na kayo?" sunod sunod kong tanong.

Tahimik ang kabilang linya kaya nagsalita ulit ako.