Aaaah, sözlere nasıl başlanır bilemiyorum. Lakin anlatacağım çok şey olduğunu da bir o kadar biliyorum. İnsanları tanıdıkça, yaşantılarım ve deneyimlerim arttıkça aslında bildiğim lakin kendime inkar ettiğim sonuçların çıkması kalbimdeki gül bahçelerini kuruttu ve kurutmaya devam ediyor. Belki de benim yaptığım en büyük suç, kendi kul hakkıma girmemdir. Çünkü fazla fedakarlık, kişinin kendi kul hakkına girmesidir. Bu süreçte insanlara yardım ettikçe, onları anlamaya çalıştıkça bazı şeyleri değiştiremeyeceğimi anladım. Belki de değişmeyeceğini anlamam kendime yedirememe de neden oldu. Çünkü mükemmelliyetçi bir yapıya sahibim ki bu da benim üzülmeme neden oluyor. İnsanlara değer vermek gibi bir huya sahip olan ben, o insanların kendilerini bilerek çukura düşmelerini izleyen yine ben...
Bazen insan düşünüyor. Geri gelemeyecek ve bence bu dünyada en önemli 2 şeyden biri olan zamanımızı birileri için harcarken değmediğini bile bile neden harcamaya devam ederiz? Mükemmelliyetçi ama aynı zamanda bir o kadar da duygusal olan bu karmaşa içinde sıkışıp kalan ruhum ve bedenim daha ne kadar dayanacak? Acaba iyilik yapayım derken kötülük mü yapıyorum? Belki de aklımın yenik düştüğü şu kalbim, ruhumu kemiriyor ve beni bitiriyor. Her gece gözyaşları ile günü kapatıp çevresine hüzün vermemek için yalandan gülen şu beden daha ne kadar dayanabilir? Bence bu şekilde fazla da dayanmaz. O zaman çözüm ne? Bazı şeylere elveda deyip yeni şeylere merhaba demek gerekir. Elveda demek için de bazı şeyleri, kişileri geride bırakmak gerekir. O zaman bugün kendime bir söz vermeliyim. Bu söz benim için belki de çok zor olacak. Gün henüz bitmedi ve bitene kadar düşüneceğim. Lakin şu an demek istediğim; Eski ben'e elveda, yeni ben'e merhaba...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ayağa Kalk!
Paranormal"Keşkeler" ile "İyi kiler" in savaştığı şu Dünya'da, en azından bu kitabı okurken her hikayesinde ayrı bir Benliğinizin farkına varacak, doğru bildiğiniz yanlışlar ile yanlış bildiğiniz doğruları bizzat kendiniz keşfedeceksiniz. Aslında siz, kendini...
