Ποτέ Ξανά

34. Ποτέ ξανά

•Μυρτώ•

Έκατσα κάτω και πέταξα κάτι πετραδάκια στην θάλασσα από τα νεύρα μου που ξέχασα ότι ο Θοδωρής μου είχε πει να συναντηθούμε σήμερα.

Μα καλά που είχα το μυαλό μου;

"ΓΑΜΩΤΟ!" είπα δυνατά και χτύπησα το χέρι μου κάτω

"αουτς" ψέλλισα

"Όλοι με αυτό το 'Γαμωτο' ζούμε που μας βασανίζει!" άκουσα και γύρισα απότομα πίσω να δω ποιος είναι

Αν και ήξερα ποιος θα ήταν...

"Ναι ξέρω μου το έχουν ξαναπεί" είπα και γύρισα μπροστά

"Αλήθεια; Ποιος;" είπε και έκατσε δίπλα μου
"Έλα μου ντε. Δεν τον ξέρω. Ένας άκυρος καλή ώρα σαν εσένα"
"Ααα άκυρος εε;" είπε και γέλασε

Ωραίο χαμόγελο έχει! Του το δίνω.

"Ε ναι δεν τον ξέρω!" είπα και χαμογέλασα αμυδρά
"Το ξέρεις ότι αυτόν τον άκυρο τον έστησες 12 ώρες;"

Και κάπου εκεί γέμισα με τύψεις και ένιωσα απαίσια που περίμενε τόσες ώρες...

"Ε δεν νομίζω να καθόσουν εδώ 12 ώρες να με περιμένεις είναι η αλήθεια!"
"Η αλήθεια είναι ότι περίμενα μέχρι τις 4 μετά έφυγα και μετά ξανά ήρθα και περιμένω από τις 8 εδώ" είπε και γούρλωσα τα μάτια μου

Μπράβο Μυρτώ κάντο χειρότερα μπορείς!

"Όντως; Αφού εγώ ήρθα και δεν ήσουν εδώ"
"Ναι ήμουν λίγο πιο πίσω. Όταν σε είδα ήρθα"

Πω ντάξει νιώθω τέρμα κακιά και bitch που τον άφησα να με περιμένει τόσες ώρες.

Όμως δεν το έκανα εσκεμμένα απλά η μέρα φταίει...

"Και γιατί περίμενες τόσες ώρες; Πως ήσουν σίγουρος ότι θα έρθω;"
"Δεν ήμουν σίγουρος για αυτό περίμενα τόσες ώρες. Απλά ήθελα να πιστεύω ότι θα έρθεις. Και τελικά είχα δίκιο και που περίμενα και που πίστευα σε εμάς"
"Σε εμάς;;;"

Οπα φίλος κάτσε ούτε κάτι ώρες δεν με ξέρεις!

"Όταν λέω σε εμάς εννοώ στο ότι το σύμπαν θα συνωμοτούσε για να συναντηθούμε ξανά"
"Ίσως και να ισχύει αυτό"
"Δεν σε έχω ρωτήσει ποτέ πόσο είσαι"
"17 βασικά κλείνω πηγαίνω στα 18"
"Άρα έδωσες πανελλήνιες;"
"Ναι"
"Και; Βγήκαν τα αποτελέσματα;"
"Ναι πέρασα στην πρώτη μου επιλογή"
"Η οποία ήταν;"

Ο Γιάννης αλλά οκευ...

ΤΙ;

ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΕΓΩ ΑΥΤΟ!