44. Σ'αγαπώ Μυρτώ μου...

167 11 48
                                    

•Γιάννης•

Ανοίγω την πόρτα και είμαι έτοιμος να βγω αλλά η Μυρτώ δεν κάνει τη κίνηση να βγει έξω από το αμάξι. Σταματάω και την κοιτάω κατάματα. Θέλω να την αγκαλιάσω αλλά αυτή δεν θέλει ούτε καν να μου μιλήσει. Μου έχει λείψει πολύ... Παρά πολύ... Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο δεν θα σταματούσα αυτό που είχα με τη Μυρτώ για τον Ορέστη.

"Γιάννη;"
"Ναι;" της λέω και την κοιτάω σαν να την βλέπω για πρώτη φορά

"Γιατί;"
"Γιατί..." λέω και σταματάω

Πώς να της εξηγήσω ότι ένας από τους καλύτερους μου φίλους την ήθελε και έκανα πίσω για τον φίλο μου που τώρα έχει κοπέλα και είναι ευτυχισμένος ενώ εγώ και η Μυρτώ κατεστραμμένοι.

Το ξέρω, το βλέπω και στα δικά της μάτια δεν έχει ξεχάσει και δεν έχει ξεπεράσει ότι είχαμε. Την έχω απέναντί μου και με ρωτάει γιατί και εγώ δεν ξέρω τι να της απαντήσω.

"Καλά εντάξει κατάλαβα..." λέει, βγαίνει από το αμάξι και χτυπάει την πόρτα δυνατά

Περιμένει έξω ακριβώς από την πόρτα της πολυκατοικίας να της ανοίξω... Μάλλον ξέχασε ότι δεν έχει κλειδιά εδώ.
Μπαίνει στο ασανσέρ και μου κλείνει την πόρτα στα μούτρα.

"Κατάλαβα θα πάω από τις σκάλες!"

Φτάσαμε και οι δύο μαζί. Η Μυρτώ σκεφτόταν να πατήσει το κουδούνι για να ξυπνήσει τον Μάνο και να μπει μέσα και εγώ έβγαλα τα κλειδιά για να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου.

Ακούω να χτυπάει την πόρτα.

"Σε ήθελε ο Ορέστης" λέω χωρίς να προλάβει το μυαλό μου να μαζέψει τη γλώσσα μου
"Τι;" λέει και ακούω τον ήχο από τα τακούνια της όλο και πιο κοντά μου

Δεν τολμάω να γυρίσω καν να την κοιτάξω... Ότι και να πει θα έχει δίκιο! Αλλά τι να έκανα; Ήταν ένας από τους δυο καλύτερους μου φίλους...

"Γιάννη τι είπες;"
"Σε ήθελε ο Ορέστης" επαναλαμβάνω αργά και καθαρά

"Για αυτό...;"
"Ναι για αυτό..." λέω και στηρίζω τις παλάμες μου στα κουφώματα της πόρτας
"Ρε Γιάννη;" λέει και ακούω την απόγνωση και την θλίψη στην φωνή της

"Δεν μπορούσα να κάνω κάτι Μυρτώ... Ήταν ένας από τους καλύτερους μου φίλους..." λέω και νιώθω τα χέρια της να με αγκαλιάζουν από την μέση μου

"Καλά έκανες..." μου λέει και γυρνάω να την κοιτάξω

Είναι τόσο όμορφη... Πάντα είναι...

Ποτέ Ξανά Donde viven las historias. Descúbrelo ahora