vechten voor het leven

3

Zoals ik al zij , ik praat moeilijk en heb weinig mensen die normaal naar me willen luisteren.
Ik schrijf dit om het toch soort van aan iemand te vertellen.
Het idee dat iemand luisterd is fijn.
Er speelt zoveel in me en ik doe zo gesloten naar de buiten wereld.
Zoals je net al merkte , als ik zeg wat ik voel krijg ik ruzie.
Wat moet ik nu?
Niemand weet hiervan.
Sinds de scheiding is alles anders.
Vroeger hield me vader alles nog een beetje recht.
Toen ik 13 werd, werd alles anders.
Me ouders kregen ruzie.
Echt over de normaalste dingen bijvoorbeeld wie mijn broertje zou ophalen van school.
Of wie mijn zusje help met huiswerk.
Me moeder kreeg een depressie en had hulp.
Naja hulp? Het werd er niet beter op ofzo.
Me moeder stopte met haar werk en me vader kwam de laatste tijd niet meer op zijn werk maar deed andere dingen.
Er kwam niet genoeg geld meer binnen en we moesten bezuinigen. Ook daar kwam ruzie over. Wie er nou wel ging werken en wie niet.
De ruzie's waren vaak savonds. Onder het eten waren er stomme discussies. Mijn broertje zat vaak op school en bleef daar ook over.
Mijn zusje was zich van niks bewust. En ik? Ik moest alles aanhoren.
Mijn grote broer die nu 17 is bemoeide zich er altijd mee en kreeg klappen.
Op een gegeven moment is hij bij zijn vriendin gaan wonen.
Had ik maar een vriend waar ik heen kon.
Van mijn broer hoor ik niks meer.
Ik mogt geen contact meer met hem van mijn ouders.
Ze vonden het zijn eigen keuze en ze willen niks meer met hem te maken hebben.
Tenminste ze?
Mijn moeder niet en mijn vader? Die woont ergens anders. Geen flauw idee waar. Hij was slecht voor me zij me moeder. Zelf merkte ik dat ook wel want hij deed dingen die niet goed waren.
Ik word boos als ik terug denk.
Een normaal jaar is het niet echt geweest en nu gaat het nog steeds niet goed.
Ik zou graag weer mijn broer willen zien. Hij begreep me altijd en hij hielp me.
Zou hij aan mij denken?
Nee , niemand denkt aan mij en als ze aan me denken , denken ze negatief.
Waarom denk ik zo over mijn eigen leven?
Was er maar iemand die kon luisteren naar me...