vechten voor het leven

13

Yess leuk het is maandag , weer school dus.
Op de fiets werd ik nageroepen.
Ik wou langs mensen fietsen maar ze lieten mij er niet door.
Ze duwde me van me fiets af nu heb ik een gat in mijn broek.
Ze fietste lachend weg.
Nu zit ik in de klas.
Pfff stom wiskunde.
Allemaal cijfers en tekens en bij elkaar word het een antwoord.
Ik voel me duizelig.
En me hoofd bonkt weer.
Gister kwam ik een fles wijn tegen. Ik heb hem voor de helft leeg gedronken.
Elk geluid voelt als een baksteen die op me hoofd valt.
De klas praat en praat maar.
En dan loopt Moniek de klas in...de klas valt stil.
Ze kijkt zoekend rond en komt naast mij zitten.
Mensen hoor ik fluisteren "ga je naast dat geval zitten?"
Het lijkt haar waarschijnlijk niet uit te maken en ze komt naast me zitten. Ze lacht even naar me.
"Waar kom je vandaan?" vraag ik zacht.
"Ruzie thuis" zegt ze zachtjes terug.
Met grote ogen kijk ik haar aan. Zal ze me daarom goed begrijpen.
Mijn ogen laat ik naar haar armen vallen.
Er zitten 2 krassen.
Ze voelt dat ik kijk en trekt snel haar mouw erover.
Ik kijk beschaamd weg.

Ik frummel wat aan een papiertje.
De leraar loopt langs of iedereen zijn werk goed doet.
Alleen bij het idee dat ik al iets moet maken krijg ik hoofdpijn.
Ik tel af totdat de bel gaat en dan kunnen we snel naar de volgende les.
10 ,9 ,8 ,7
Ik doe mijn boeken vast in mijn tas en snel daarna gaat de bel.
Iedereen staat op en stormt het lokaal uit.
Ik pak moeizaam me boek op en schok weg.
Ik sta nog maar net op de gang en de leraan spreekt me aan.
"Lisa?"
Zuchtend draai ik me om en kijk haar afkeurend aan.
"Lisa? Je cijfers en inzet gaan tegenwoordig achteruit. Binnen kort krijg je het rapport."
Ik kijk haar nog steeds aan en geef reactie. Het is logies dat alles erop achteruit gaat.
"Is er iets?"
"Nee" zeg ik snel en wil weg lopen.
"Lisa? Volgens mij wel. De laatste tijd die ik je niet meer lachen zoals eerst"
Ik lag in mezelf , alsof ik ooit echt gelachd heb.
Het is allemaal fake.
"Er is nikss" zeg ik dan zuchtend.
de leraar praat nog door en door.
"Toch wil ik je even spreken lisa. Ik heb dingen van een klasgenoot van je gehoord en dat klonk niet zo best"
Ik kijk hem geschrokken aan. "Een klasgenoot?" vraag ik glazig.
"Jah , kom maar even in het lokaal zitten"
"En de les dan?" vraag ik.
Hij zegt niks en ik doe wat er van me gevraagd word.

Het gesprek is lastig voor me.
Ik moet me tranen binnenhouden. Het moet. Ik mag niet huilen.
Ik probeer aan iets leuks te denken maar ik kan zo snel niks verzinnen.