vechten voor het leven

8

De volgende dag word ik wakker in een ander bed.
Een andere kamer.
Een ander huis.
Naast mij zie ik Moniek nog slapen.
Ik staar naar het plafon.
Waarom doet moniek wel normaal en de rest niet?
Wat zou mijn moeder denken? Als ik thuis kom gaat het sowieso helemaal fout.
Hoe zou het met me broertje zijn? En me zusje?
De beelden van Maartje huilend op het aandrecht flitsen door mijn hoofd.
De schrammen op haar kin....het was zo zielig.
En Tim dan? Die kleine weet niet wat hij meemaakt.
Moniek heeft een of ander verzonnen verhaal aan haar moeder verteld. Ze vond het goed dat ik even hier sliep. Haar moeder deed er niet echt moeilijk over. Als we maar geen rommel maakte.
Ik kijk opzij. Moniek draait op haar andere zij. Hoelang zou ze blijven slapen?
Ik word altijd door de gekste dingen wakker. Of de wekker of me broertje of me boze moeder onder de trap.
Altijd is het wel wat en soms lig ik gewoon nachten wakker.
En als ik slaap heb ik meestal nachtmerrie's over vorig jaar.
Hoe mijn vader voor me stond.
Hoe hij me op de grond smeet en hoe hij me trapte in mijn rug.
Ik kijk weer naar Moniek en zie dat ze wakker word.
"Ook goeie morgen" zeg ik met een glimlach.
Ze lagt en stapt uit bed.
Ze kleed zich snel om , ik heb het niet door dat ze weg loopt. Ik denk te veel na.
Na een tijdje kleed ik me ook om en loop ik naar beneden.
Het huis is best groot en mooi.
Erg ruim.
Er is een rustige huiselijke sfeer.
Ik loop het hoekje om de keuken in en zie een tafel met 2 borden en brood.
"Eet je moeder niet mee?"
"Nee" antwoord Moniek "die is weg , wedstrijd van paardrijden"
"Oh oké...." zeg ik.
"Kom maar zitten hoor" Moniek lacht even naar me.
Ik loop naar de tafel en we beginnen samen te eten.

Aan het einde van de avond liggen we samen in het grasveld naast het huis.
Het is nog een lekkere temperatuur buiten.
We staren wat naar de blauwe lucht boven ons. Ik fantaseer...hoe zou het zijn daar te zijn?
Moniek begint te praten.
Dat is nou altijd zo. Als ik ergens over nadenk begint zij erover.
"Denk jij wel eens aan de dood?"
Ik slik en zeg zachtjes "jah"
"Snij je ook?" vraagt ze dan.
"Jah" antwoord ik weer.
Moniek schiet overeind en kijkt me aan.
"Lisa, beloof me , als je weer wilt snijden bel me dan! Stop ermee. Niemand word er gelukkiger van"
Ik knik braaf maar ondertussen denk ik heel anders.
"Me moeder komt zo weer terug en ik heb haar belooft je voor half 5 terug thuis te brengen"
Ik doe even mijn ogen dicht en probeer een traan binnen te houden.
Moniek ziet het en begint weer te praten.
"Lisa? Jij kan dit! Zorg goed voor jezelf."
Ik zucht en sta op.
Ik bedank Moniek en pak me fiets en wil weg fietsen.
Moniek houd me tegen en geeft me een knuffel.
Zachtjes sla ik mijn arm om haar heen.
Iemand die mij een knuffel geeft....het doet pijn aan mijn plekken maar ondertussen voelt het heel vertrouwd.
" we praten een ander keertje verder want er is nog genoeg om over te praten"
Ik knik weer en fiets weg.