vechten voor het leven

20

De bank waarop ik lig is groot en lang.
Hij heeft 2 hoeken. Een perfectie op om te liggen zonder gestoort te worden.
Over de leuning kijk ik naar buiten.
Het zonnentje schijnt en alles lijkt vredig te verlopen.
Als ik op de klok kijk voel ik even een steek door me maag heen gaan.
Half 1...
Zo te zien heb ik overduidelijk slaaptekort de laatste dagen.
Logies. Vooral na de gebeurtenis van vorige week.

Ik ben nu al een week bij me broer.
Ik slaap slecht maar thuis zou ik helemaal niet slapen.
Misschien...... slapen voor eeuwig.

Ik frons mijn wenkbrauw als ik de bel hoor.
Ik hoor iemand van de trap aflopen die vervolgens de deur opent.
"Hallo met Marieke Van Der Veld. Van slachtofferhulp" hoor ik zeggen.
Ik zucht diep...lekker dan...stom slachtofferhulp.

Ik zie mijn zusje rustig buiten zitten bij de vijver in de tuin.
Ik loop er heen.

"Waar denk je aan?" vraag ik Maartje.

"Aan niks. Mijn gedachten en gevoelens zijn weg Lisa..."

Ik kijk haar wanhopig aan.
Ik ga zuchtend naast haar zitten.

"Snap ik wel" zeg ik dan snel.

Voor hulp moet je blablaba....bel dan naar.....ik zucht diep en leg de brief op tafel neer.
"Ik hoef geen hulp".

"Misschien is het toch wel goed voor je?".

"Nee!" zeg ik gefrustreerd tegen Rick.
"Hoe kan iemand mij helpen als ze mijn niet kennen en als ze mij toch niet begrijpen"

"Ik snap je gedachten hierover Lisa. Dat dacht ik toen ook. Ik heb het ook afgewezen. Daar heb ik nu spijt van maar , naja laat maar. Het is jou keuze"

"Inderdaad" zeg ik nors terug.
"Waar is me broertje nou?" vraag ik.

"Lisa..probeer iets rustiger te praten. Je broertje is boven op bed. Hij slaapt"

Zonder iets te zeggen loop ik weg. Naar boven.
En inderdaad. Daar ligt mijn broertje.
Teleurstellend kijk ik naar hem en ga ik bij hem op bed zitten.
Hij zit onder de plekken en zijn ademhaling is onregelmatig.

Ik hoor de deur open gaan en zie mijn zusje binnen lopen.
Het lijkt net een wees kindje.
Ze heeft donkere kringen onder haar ogen en kijkt glazig vooruit.