vechten voor het leven

9

Ik rem voor de poort van onze tuin en rij me fiets naar binnen.
Nog voordat ik binnen bent klopt me moeder al op het raam en wenkt dat ik naar binnen moet komen.
Als ik binnen ben stormt ze op me af.
"Lisa , verdomme ! Vind je dat normaal zomaar weg te blijven! Je kan ook gwn dood gaan dan heb ik helemaal geen last meer van je!"
ze slaat me.
Ze knijpt hard in me arm en schud me door elkaar.
"Lisa je bent waardeloos! Hoor je wat ik zeg WAARDELOOS!. Hoor je het? Waardeloos!"
ze knijpt nog harder en duwt me hard naar de grond.
Ze geeft me een trap in me buik. En nog een. En nog een. Ze pakt iets van tafel af en smijt het met een volle vaart tegen mijn hoofd aan. Vanaf dat moment is alles zwart.

Na een tijdje word ik wakker en probeer ik op te staan.
Ik loop naar de badkamer.
In heel het huis is er stilte.
In de badkamer aangekomen schrik ik als ik in de spiegel kijk. Een blauwe plek is te zien om me oog heen.
Op me schouder zit ook een blauw plek.
Ik doe mijn thirt omhoog en zie schrammen en plekke over heel mijn buik heen.
Ik ga er voorzichtig met me vinger overheen. Het prikt en doet erg pijn.
Ik verstijf als de badkamer met een zwaai open word gegooid.
Daar staat mijn moeder.
In haar pyjama.
"Waarom maak jij in godsnaam zoveel tering herrie?!!"
"Nou? Waar is dat goed voor?"
Ze pakt me beet en schud me weer door elkaar.
Ze geeft me een klap in me gezicht.
Ik voel me duizelig worden.
"Mam waarom?" zeg ik met tranen in mijn ogen.
"Jah natuurlijk ga janken! Zielig triest kind! Je kan ook helemaal niks! Je bent een mislukkeling!"
Ze geeft mee harde duw en ik val met mijn hoofd tegen de badrand aan.
ze geeft me nog een paar harde trappen in mijn rug en buik.
Ze smijt de deur achter zich dicht. Mij laat ze trillend achter.
Alles draait en weer word het Zwart voor mijn ogen.
"Moniek" fluister ik. "God...iemand?" "help me..." ik sluit me ogen.