vechten voor het leven

18

Met pen en papier zit ik naast het spoor.
Mijn muziek staat hard.
Het dreunt al mijn emoties eruit en ik begin te schrijven :

"Lieve jij,
Jij was iemand uit mijn leven die er voor mij was....of juist niet? Heb je meegewerkt aan de scherven in mijn hart?
Wat ik mee heb gemaakt kan ik niet meer aan.
Niemand verloste mij van de pijn ,
Ik doe het zelf.

Ik hou van de mensen die ervoor mij waren. Bedankt daarvoor.

Liefs Lisa x"

Mijn hand trilt door de spanning en er valt een traan op het papier , en nog een , en nog een.
Het lijkt niet te stoppen.
Ik stop het briefje in mijn tas en loop ervan weg.
Ik klim over het hek.
De wind waait door mij haren en blaast me bijna weg. Alsof ik niet mag eindigen.
Ik doe even mijn ogen dicht.
"Nu of nooit" zeg ik tegen mezelf.
Ik doe een stap naar voren.
In de verte zie ik de trein aankomen.
"Lisaaaaa!!! Lisaaa!! Neee" hoor ik.

Het zullen vast stemmen in mijn hoofd zijn.
Ik negeer het angstige geschreeuw.
Ik schrik van iemand die me weg trekt van het spoor en ik beland op de grond en rol van het heuveltje af.

Boven mij ligt Moniek.
Ze kijkt me huilen aan.
"Lisa , je leeft met een rede" en ze geeft me een kus op me voorhoofd.
Ik kijk haar onbegrijpelijk aan en duw haar van me af.
Ze gaat voor me staan.

"Waarom nou Lisa?" zegt ze huilend.
"Beloof , doe dit nooit meer!"
Ik begin nu ook te huilen en verberg mijn gezicht in mijn handen.
Ze omhelst me.
Zo staan we 5 minuten. Huilend. Totdat Rick er aan komt gered.

Met grote schrik kijkt hij mij aan en daarna moniek.
Rick lijkt even op pauze te staan.
"Ik was net op tijd" weet moniek huilend uit te brengen.
Rick kijkt mij aan.
"Lisa...Zusjee"
Ik stap op hem af en verberg me in zijn armen.
Het voelt veilig.