vechten voor het leven

21

Ik hoor de auto starten door mijn muziek heen.
We gaan vandaag voor het eerst naar de psycholoog.
Ik vind het vreselijk. Mijn buik maakt salto's van stress en angst.
Wat zal ze allemaal gaan vragen?
Waarom heb ik eigenlijk hulp nodig?
Zij hoeft helemaal niet te bemoeien met mijn leven!

Als we zijn aangekomen stap ik uit.
Ik blijf zo even staan en kijk rond.
Een groot gebouw met alleen maar raampjes.
Ik zucht even diep en loop dan achter Rick aan naar binnen.

Na 12 minuten wachten in de wacht kamer ben ik beland in een klein hokje.
Er zijn 2 ramen en 4 stoelen met een klein tafeltje in het midden.

"Dus Lisa...zo heet je toch?" vraagt Wietske.

'Wat een lompe naam' denk ik ,
'wie noemt z'n kind nou Wietske dan heb je ook geen leven'

"Wat vond je van je thuissituatie" begint ze.....

'Jeetje , is zij hersenloos ofzo? Ze ziet er dom uit met haar jampot bril maar ze is het dus ook'

"Super gezellig" antwoord ik sarcastisch.

"Oh...wat vond je er zo gezellig aan" vraagt Wietske dan weer.

"Nou..." zeg ik... "Dat als ik thuis komt van die liefdevolle klappen in mijn gezicht krijg en hoe ik zie dat mijn broertje en zusje zo vreselijk lief worden behandeld"

"Oké" zegt Wietske met een zeikerige stem.

"Waarom heb je er niet over gepraat met mensen?" vraagt ze dan.

Ik kijk haar fel aan en zeg dan "misschien omdat zelfs een mier niet naar mijn tering gezeik wou luisteren!"

"Je word er wel boos om he Lisa?" vraagt ze weer.

De boosheid voel ik erger worden.
"Wat moet ik dan? Erom gaan lachen?"

"Het zou beter voor je zijn als je lacht". Zegt Wietske.

"Oké mevrouw de allesweter. Ik word half dood geslagen en dan moet ik gaan lachen?" als ik me zin heb afgemaakt sta ik op en gooi ik de deur achter me dicht.

Ik loop zo snel als ik kan de gang uit en de trap af naar buiten.
'Wat een kut wijf zeg'.

"Lisa! Hoor ik achter me".
Eigenwijs blijf ik staan...het is Rick.

"Jah wat moet je" zeg ik fel.

"Luister liess...je kan niet zomaar weg lopen van een gesprek.
En hij slaat een arm om me heen.

Ik schud z'n arm weg "ik hoef geen gesprek" zeg ik boos.
"Mij part stikken ze allemaal in hun eigen strond!"

"Nou Lisa! Doe eens even rustig"

"Ik ga niet meer terug" zeg ik tegen Rick.

"Ik ga wel even. Wacht hier" beveelt hij mij

Daar sta ik dan. Midden op de parkeerplek van dit gekkenhuis.
Na een paar minuten komt Rick er weer aan en wenkt hij naar me dat ik in de auto kan stappen.
Eindelijk. We gaan weer.