vechten voor het leven

14

Ik smijt de deur met een klap dicht en loop boos weg.
Mensen op de gangen kijken me geschrokken aan.
"Jesus wat een kut hoer!!" roep ik door de gangen.
"Nee niet Jesus maar een kut hoer , over wie heb je het?" ik schrik. Moniek loopt opeens naast me. Ik kijk haar woest aan. "Lisa doe eens rustig" zegt ze.
Ik duw haar met een klap van me vandaan.
Ze valt op de grond tegen een stoel aan.
De tranen springen in mijn ogen en ik kijk haar even aan.
Daar ligt ze dan. Ze krijpt naar haar rug en kijkt erg pijnlijk.
"Jij trut! Ik dacht dat ik je kon vertrouwen , niet dus! Vieze vuile tering slet!"
Alle mensen in de aula staan inmiddels om me heen en kijken me aan.
Ik kijk even rond en loop dan zo snel als ik kan weg.
Ik sluit mezelf op in een toilet hokje.
Ik ga daar zitten en laat me hoofd in mijn handen vallen.
Ik pak een mes uit mij tas en zet hem uit mijn huid.
Ik sluit me ogen en zie Moniek pijnlijk op de grond liggen. Ik zie mezelf erin als ik thuis word geslagen.
Ik kan het niet meer. Ik heb het mes zo stevig beet dan mijn knokkels wit worden en de sneeën springen open en beginnen weer te bloeden.
Ik duw het mes in mijn huid en op dat moment hoor ik de deur open gaan.
"Lisaa!!!! ,ik wil met je praten!"

Ik geef geen reactie terug.
Dat wijf heeft nou eenmaal wel MIJN verhaal doorgelult!
"Lisa? Waarschijnlijk ben je boos omdat je je verraad voelt. Ik heb ook hulp en soms is het best fijn. Ik wil je niet verraden dat weet je."
Het klinkt weer gemeend en ik zeg dan terug "misschien was het ook een beetje een te heftige reactie van me"
"Lisa ik snap dat je zo reageerde , je weet niet anders maar ik wil je wel anders leren kennen. Ik wil het beste voor je dat weet je" zegt Moniek dan weer.
Ik doe de deur voorzichtig open en kijk door en kiertje naar hoe Moniek tegen de deur zit op de grond.
Ze kijkt op en ziet me. Snel staat ze op en doet de deur open en geeft me een knuffel. Ze zegt dan "Lisa. Ik zal je nooit pijn willen doen"
De bel gaat.
"Kom we gaan naar de volgende les" zegt Moniek en ze pakt me bij mijn arm en sleurt me de wc's uit.

De lessen zijn geweest en ik zit op me fiets. Naast me fietst Moniek.
Ze praat het een en ander over haar thuis situatie.
Aan haar te horen heeft zij het ook niet makkelijk.
Ik vind het wel fijn dat er iemand is waarmee ik op deze manier kan praten.
Ik knik een paar keer en zeg dat ik dan de bocht om moet.
"Fiets je niet nog een stukje mee?" vraagt Moniek dan.
Ik twijfel even dan en fiets toch mee. Zij is iemand waarvoor ik wil leven dus waarom ook niet.
Ik zal iets later thuis komen dan normaal maar mijn moeder zou er tegen moeten kunnen. Toch? Of gaat alles weer fout dan?