Καταιγίδα

Πάντοτε σε περίμενα

Την επόμενη κιόλας μέρα, διάλεξε μερικά από τα αγαπημένα του βιβλία και τα πήρε μαζί της.

Το είχε συστήνει και ο γιατρός. Της είχε πει πως θα ήταν ευεργετικό, για εκείνον, να ακούει γνώριμα πράγματα.

Έτσι, τις ώρες που της επέτρεπαν να κάθεται μέσα στον θάλαμο, θα του διάβαζε.

Ποίηση, λογοτεχνία...

Κάθισε κοντά του.

Άνοιξε το βιβλίο με τη συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη.

Ήταν ο αγαπημένος τους ποιητής. Αυτός που εξέφραζε την αγάπη τους. Μέσα στους στίχους του, έβλεπαν τον έρωτά τους.

Τόσα και τόσα ποιήματα της είχε απαγγείλει ο Νικηφόρος.

Και ύστερα τίποτα άλλο παρά η αγάπη μας

τίποτα άλλο παρά εγώ κι εσύ

τίποτα άλλο παρά οι δυο μας

κι ούτε χτες

κι ούτε αύριο

τίποτ΄ άλλο παρά μόνο τώρα

τίποτ΄ άλλο παρά εγώ κι εσύ

τώρα, τώρα

μαζί

τώρα μαζί

πάντα μαζί

οι δυο μαζί

Δώσʼ μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου

Άπλωσε το χέρι της.

Έπιασε το δικό του.

Το χάιδεψε, το έφερε κοντά της.

Το άγγιγμά του, την έκανε να αισθάνεται σιγουριά. Η ζωή που υπήρχε μέσα στα σπλάχνα της, ήταν σαν να έπαιρνε σάρκα και οστά, όταν ερχόταν σε επαφή μαζί του.

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου

Από μικρή ονειρευόταν...

Μια μεγάλη οικογένεια, με τον άνθρωπο που θα αγαπούσε και θα την αγαπούσε.