Καταιγίδα

Αισιοδοξία

Πήγε λίγο νωρίτερα, προτού έρθουν οι υπόλοιποι.

Είχε κανονίσει εξέταση με τον γιατρό και δεν ήθελε να τη δουν και να αρχίσουν τις ερωτήσεις.

Αφού ρώτησε και βεβαιώθηκε πως όλα κυλούσαν ομαλά με τον Νικηφόρο, πήγε να βεβαιωθεί και για το... άλλο μέλος της οικογένειάς της.

- Κυρία Σταμίρη, το μωράκι σας φαίνεται να είναι μια χαρά! Η κύηση εξελίσσεται ομαλά. Δε σας κρύβω ότι ανησυχούσα λίγο για το πώς θα φανεί στην εξέταση, λόγω της σύγχυσης των τελευταίων ημερών. Αλλά, φαίνεται πως το μωρό σας δεν επηρεάστηκε από τη δική σας ψυχική κατάσταση.

- Αλήθεια γιατρέ; Δε φαντάζεστε πόσο ανακουφίστηκα. Όλες αυτές οι μέρες που πέρασαν, μέσα στην αναστάτωση και το άγχος... Δε με άφησαν να το χαρώ. Δηλαδή, δεν μπορώ να αισθανθώ αυτό το... ολοκληρωτικό συναίσθημα. Καταλαβαίνετε...

- Είναι απολύτως κατανοητό. Καταλαβαίνω πώς νιώθετε. Δε χρειάζεται να αισθάνεστε άσχημα γι' αυτό. Η σκέψη σας είναι στον άνθρωπό σας. Όλα θα πάνε καλά όμως. Θα γίνει καλά και θα το χαρείτε μαζί.

- Αλήθεια γιατρέ; Το πιστεύετε;

- Φυσικά. Εσείς όχι;

- Όχι όχι, δεν είναι αυτό. Είναι που... απελπίζομαι και θέλω να το ακούω και από τους άλλους. Ότι όλα θα πάνε καλά.

- Όλα θα πάνε καλά! Και καλό θα ήταν κι εσείς να κάνετε μόνο αισιόδοξες σκέψεις. Έχετε να φροντίσετε και μια ακόμα ψυχή, κυρία Σταμίρη, σωστά;

- Ναι γιατρέ, έχετε δίκιο. Απλώς με όλα αυτά που συμβαίνουν, μου είναι δύσκολο. Φοβάμαι να ελπίζω. Φοβάμαι να χαρώ. Μήπως την επόμενη στιγμή, μου πάρουν τη χαρά μέσα απ' τα χέρια μου. Αλλά, μάλλον πρέπει να σας ακούσω. Καλύτερα να κάνω μόνο αισιόδοξες σκέψεις. Και θα σας παρακαλούσα να αφήσουμε τις τυπικότητες. Τόσες μέρες εδώ, τόσα περάσαμε. Ασημίνα, παρακαλώ...

- Εντάξει Ασημίνα μου. Ξέχασα να σου πω... Βρίσκεσαι στην ένατη εβδομάδα της εγκυμοσύνης σου. Αυτό σημαίνει πως έχεις μπει στον τρίτο μήνα!

- Άρα γιατρέ, τέλη του φθινοπώρου...

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα.

Θα έφερνε στον κόσμο ένα μωράκι.

Κάθε φορά που το σκεφτόταν, το ίδιο ξαφνιαζόταν.

Έκλαψε απ' τη συγκίνηση.

- Ναι Ασημίνα μου, τέλη Νοεμβρίου! Μέχρι τότε, κοίτα να χαρείς την εγκυμοσύνη σου και να είσαι ήρεμη.
Και όπως είπαμε έτσι; Αισιοδοξία!

Ο γιατρός βγήκε έξω για να την αφήσει να ντυθεί και να ετοιμαστεί.

Η Ασημίνα σηκώθηκε προσεκτικά, έβαλε τα ρούχα της, έπιασε δύο τούφες από τα μαλλιά της, με ένα χαλαρό δέσιμο προς τα πίσω, και κίνησε προς την πόρτα.

Κοντοστάθηκε για λίγο, έβαλε το χέρι της μέσα από το άνοιγμα της μπλούζας, στο λαιμό, και τράβηξε την αλυσίδα όπου είχε κρεμάσει το φυλαχτό τους.

Θέλησε να του μιλήσει, να τον νιώσει κοντά της για λίγο.

“Αγάπη μου, το μωράκι μας είναι μια χαρά. Θα σου πω τα νέα από κοντά, μόλις μ' αφήσουν να σε δω. Σ' αγαπώ πολύ. Να προσέχεις”.

Φίλησε ευλαβικά τη βέρα, την κράτησε για λίγο στα ακροδάχτυλά της και, έπειτα, την άφησε να επιστρέψει στην προσωρινή της θέση. Εκεί, δίπλα στην καρδιά της.