Καταιγίδα

Για πάντα

Άραγε, ποια είναι η απόσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;

Μεταξύ της ύπαρξης και της απουσίας;

Τι χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο;

Τι είναι η ζωή χωρίς τον θάνατο;

Χωρίς τον έρωτα;

Τι είναι ο έρωτας χωρίς τη φθορά;

Υπάρχει;

Τι χωρίζει την ηρεμία από την ταραχή;

Την ευτυχία από τη θλίψη;

Μόνο ένα λάθος.

Μια στιγμή.

~°~

«Μην κάνεις τον κόπο να ψάξεις».

«Ποιος... Ποιος είναι;»

«Τη γυναίκα σου ψάχνεις; Εδώ είναι, μην ανησυχείς...», ακούστηκε μια σκοτεινή φωνή.

«Ποιοι είστε, ρε αλήτες; Τι της κάνατε;», φώναξε αγριεμένος.

«Ώπα, ώπα... Καταρχάς, μη φωνάζεις. Μπορούμε να τα λύσουμε πολιτισμένα», είπε μʼ έναν ειρωνικό τόνο στη φωνή του. «Κατά δεύτερον, ξέρεις ποιοι είμαστε. Εσύ ευθύνεσαι γιʼ αυτό...»

«Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς...»

«Ξέρεις, πώς δεν ξέρεις... Νόμιζες πως είχατε ξεφύγει και ζούσατε ζωή... χαρισάμενη, αλλά, κάποιος από σας, έκανε το λάθος και επικοινώνησε».

«Τι λες; Ποιος επικοινώνησε;»

«Κοίταξε να δεις... Δε θα παίξουμε την κολοκυθιά. Ο αρχηγός, είχε δώσει εντολή, με την πρώτη αφορμή, να σου δώσουμε το μάθημα που δεν πήρες την πρώτη φορά.»

«Άκουσέ με... Κανείς δεν επικοινώνησε. Ούτε σκαλίσαμε τις υποθέσεις. Στʼ ορκίζομαι. Σε παρακαλώ, άφησε τη γυναίκα μου. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ ξανά».

«Εμένα δε με αφορά... Εγώ εκτελώ εντολές. Αν θες να ξαναδείς ζωντανή τη γυναίκα σου, θα έρθεις, αμέσως, στη διεύθυνση που θα σου στείλουμε. Το κατάλαβες;»

Τον είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Τα χέρια του έτρεμαν. Ίσα που κρατούσε το ακουστικό. Ήταν έτοιμος να σωριαστεί κάτω. Στη σκέψη και μόνο πως θα πάθαινε κάτι εκείνη. Είχαν τη γυναίκα του στα χέρια τους. Η Ασημίνα του κινδύνευε. Κι εκείνος βρισκόταν σε αδιέξοδο. Δεν ήταν σε θέση να κάνει σωστή διαπραγμάτευση. Τα είχε χαμένα. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι ήταν έτοιμος να θυσιαστεί, ο ίδιος, για χάρη της. Ναι, σʼ αυτό δε χωρούσε αμφιβολία. Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη. Θα πήγαινε. Θα έκανε ό,τι του ζητούσαν. Μόνο να την άφηναν ελεύθερη. Να ήταν ασφαλής. Να πήγαινε πίσω στα παιδιά τους που τόσο τη χρειάζονταν.