Καταιγίδα

Ξέσπασμα

Έτσι περνούσαν οι μέρες...

Οι καθημερινές επισκέψεις της Ασημίνας στο νοσοκομείο, συνοδευόταν από αναγνώσεις ποιητικών συλλογών και λογοτεχνικών βιβλίων. Οι γιατροί επέμεναν πως αυτό θα βοηθούσε την κατάσταση κι εκείνη γέμιζε με ελπίδα. Εξάλλου, ο οργανισμός ανταποκρινόταν στις θεραπείες και η επαναφορά ήταν ομαλή, με ταχύτερους ρυθμούς, απʼ ό,τι περίμεναν. Ήταν, γενικά, αισιόδοξοι.

Οι υπόλοιποι συνέχισαν να τον επισκέπτονται, όμως πιο αραιά.

Η Ασημίνα πήγαινε πολύ συχνά και στο χωριό, για να βλέπει τον Σέργιο και να περνά χρόνο μαζί του. Δεν της άρεσε που τον είχε αφήσει μόνο του τόσο καιρό, όμως δε γινόταν αλλιώς. Είχε ακόμη σχολείο κι εκείνη δεν μπορούσε να πηγαινοέρχεται καθημερινά από το Διαφάνι στο νοσοκομείο. Γιʼ αυτό και έμενε στη Λάρισα, για ευκολία. Ο Σέργιος, από την άλλη, φαινόταν να περνάει μια χαρά με τους θείους του. Είχε και τους φίλους του κοντά... Ξεχνιόταν.

Ωστόσο, την είχε προβληματίσει ένα γεγονός. Η Ελένη της ανέφερε πως, τις τελευταίες μέρες, το παιδί αρνούνταν να πάει στο σχολείο. Είπε πως σηκωνόταν με δυσκολία και έκαναν αμάν και πώς να τον πείσουν να πάει τελικά. Και στο φαγητό, πολλές φορές ήταν αμίλητος και ούτε που άγγιζε το πιάτο του.

Αυτό σίγουρα δεν ήταν καλό σημάδι. Είχε αρχίσει να βγάζει αντίδραση. Φαινόταν πως τα κρατούσε μέσα του καιρό.
Τι να έκανε όμως; Θα πήγαινε να του μιλήσει, να δει τι είχε στο μυαλό του. Έτσι, ανέβαλε τη σημερινή της επίσκεψη στο νοσοκομείο και κίνησε για το χωριό.

Στο δρόμο σκεφτόταν τι θα του έλεγε. Πώς θα του εξηγούσε πως ακόμη δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τον πατέρα του; Είχε προσπαθήσει να τον προστατέψει από την πλήρη αλήθεια, όμως η άγνοια και η απορία, ίσως, τον έβλαπτε περισσότερο.

Μόλις έφτασε στο σπίτι, έτρεξε κατευθείαν στο δωμάτιό του να τον δει. Στα χέρια της κρατούσε κι ένα μεγάλο κουτί. Μπήκε μέσα και άφησε το δώρο στο πάτωμα.

- Καρδούλα μου, έλα εδώ, είπε και άνοιξε τα χέρια της.

- Μαμάααα, φώναξε και χώθηκε στην αγκαλιά της.

- Τι κάνεις αγοράκι μου;

- Καλά είμαι.

- Πώς πέρασες αυτές τις μέρες που δεν ήρθα;

- Καλά... απάντησε κάπως βαριεστημένα.

- Μμμ... Είσαι καλό παιδί; Ακούς τους θείους και τις θείες;