Καταιγίδα

Σέργιος

Το επόμενο πρωί, η Ασημίνα ξύπνησε από έναν χτύπο στην πόρτα του δωματίου.

- Μπες Πηνελόπη μου.

- Κοκόνα μου, σου έφερα κάτι να φας για να δυναμώσεις. Μου έχεις αδυνατίσει πολύ τελευταία.

- Καλημέρα, Αγορίτσα μου. Δε σε περίμενα.

- Ήρθα πρωί πρωί να σας μαγειρέψω λίγα φαγητά, να μην έχετε και αυτή την έγνοια.

- Σ' ευχαριστούμε πολύ Αγορίτσα. Θα προσπαθήσω να φάω απ' το ωραίο ρυζόγαλό σου.

- Αααα όχι! Θα το φας! Δεν ακούω κουβέντα! Και μέχρι να ετοιμαστείς, θα σου στύψω κι έναν χυμό. Τι ώρα θα φύγεις για το νοσοκομείο;

- Θα πάω λίγο πιο αργά σήμερα. Θέλω να τηλεφωνήσω και στον Σέργιο. Δε μιλήσαμε χθες.

- Πώς είναι το καμάρι μου; Τι... του έχεις πει; είπε θλιμμένη.

- Τι να του πω... Είπα πως είμαστε με τον μπαμπά του για κάποιες δουλειές στην Αθήνα. Αλλά ο Σέργιος διαμαρτύρεται που δεν του μιλάει ο Νικηφόρος στο τηλέφωνο. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα καταφέρω να του το κρύβω.

- Είναι έξυπνο το παλικαράκι μας. Αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να του εξηγήσεις.

- Το ξέρω, απάντησε λυπημένη και σκεπτική.

- Ο Νικηφόρος μας; Πώς είναι; Είχαμε καμία εξέλιξη;

- Όχι Αγορίτσα μου, η κατάσταση είναι στάσιμη. Το καλό είναι ότι δεν επιδεινώνεται. Έτσι μας είπαν οι γιατροί.

- Ήθελα να περάσω από το νοσοκομείο, αλλά η Μυρσίνη μου είπε πως δεν είχε νόημα, αφού όλη τη μέρα κάθεστε σ' έναν διάδρομο και περιμένετε.

- Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά εγώ δεν μπορώ να φύγω από κει, δεν μπορώ να μην πηγαίνω. Τα αδέρφια μας έρχονται κι αυτά, αλλά έχουν και δουλειές να τρέξουν, οπότε μένει ένας ή δύο κάθε φορά, να μου κάνουν παρέα.

- Καλά που σε έπεισαν να έρχεσαι να κοιμάσαι τα βράδια τουλάχιστον. Πρέπει να προσέχεις κορίτσι μου. Μη μας πάθεις κι εσύ τίποτα.

- Τι να πάθω εγώ Αγορίτσα μου... Εγώ το Νικηφόρο μου θέλω να δω καλά και θα πετάω στα ουράνια.

- Αχ βρε Ασημίνα μου... Ξέρω ότι δεν είναι κατάλληλη στιγμή για τέτοιες κουβέντες, αλλά, πολύ χάρηκα που ξανασμίξατε. Τον έβλεπα εγώ... στα πατώματα ήταν τότε που πήρατε διαζύγιο.

- Ναι... Η αλήθεια είναι πως αυτό το διαζύγιο δεν έβγαζε πουθενά. Βασανίζαμε τους εαυτούς μας και προσπαθούσαμε να τους πείσουμε ότι προχωράμε. Ίσως όμως, έτσι έπρεπε να γίνει, για να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε ο ένας χωρίς τον άλλον. Δεν προλάβαμε να χαρούμε και τώρα...
- Έλα Ασημίνα μου, μη σε παίρνει από κάτω. Φάε το πρωινό σου τώρα και πάω εγώ να σου φτιάξω το χυμό. Ναι, κοκόνα μου;