AMİR BEBEĞİM |TEXTİNG| ✓

26

Üstüme rahat olan daha normal şeyler giyip odamın kapısını sessizce açtım. Emniyet müdürü olan canım babam uyanırsa bizi silah taliminde kullanır valla.

Annemle babamın uyumasına şükrederken içimden bildiğim bütün duaları okuyordum. Maazallah canları uyanmak falan çeker. Hiç o toplara giremem..

Anahtarımı alıp kapıyı sessizce açtım, çıktım ve tekrar kapattım. Hırsız olarak işe başlasam evi soyduktan iki yıl sonra haberleri olacak derecede sessizdim.

Dış kapının önünde bekleyen silüetin Amir Bebeğim olduğunu biliyordum. Adım seslerimi duyunca bana döndü.

Sevimli sevimli gülümserken buldum kendimi. O da benim gibi gülümsüyordu. Utangaç bir şekilde yanına vardığımda ayak uçlarımda yükseldim ve kollarımı boynuna dolayarak sarıldım.

Burnunu saçlarıma daldırdığında derince bir nefes aldı. Boyun girintisinde olan burnumu sürterek kokusunu içime çektim.

Ne de güzel kokuyorsun Amir Bebeğim.

"Seni çok özledim Bebeğim." dedi amir boğuk sesiyle. Bana dedi, bebeğim dedi. Hem de bana.

Sevgilisine yani.

Ondan ayrıldım ve yüzünü avuçlarımın içine aldım. "Öyle mi Amir Bebeğim?"

"Öyle." dediğinden yanaklarına sulu öpücükler kondurdum. Ay kendimi rüyada gibi hissediyorum.

Amir yanağımı sıkarken "Bana çabuk alıştın." dedim.

"Ben sana çok önceden alıştım Lila. Sana en başından kanım kaynamıştı." derken dudaklarıma ufak bir buse kondurduğumda arkamda adım sesleri hissettim ve geri çekildim.

"Feride bana silahımı getir."

Duyduğum sesle arkamı döndüğümde hiç istemediğim manzara karşımdaydı. Babam pijamalarıyla onu ciddiye alamasam da kaşlarını çatmış bana bakıyordu.

Sıçtık.

Gülmeye çalışarak "Baba." dedim. Amir onun kim olduğunda arkama saklandı.

"Kızım."

Ne diyeceğim ben şimdi. Annem de gelip babamın koluna girdi. Amir'i görünce yüzünde ufak bir gülümseme oldu.

Annem direkt Amir'i sahiplenerek "Amir oğlum?" dedi. O olduğundan emin olmaya çalışıyordu sanki.

Amir arkamdan pısırık gibi çıkan sesiyle "Merhaba efendim." dedi.

Babam "Saatten haberiniz var mı?" diye sordu.

Yalan yükloding...

"Babacığım... Amir arkadaşım yarının ödevini unutmuş." Bence gayet makul bir yalan oldu.

"Kızım... Sorgudaki suçlular bile bu kadar iyi yalan söyleyemiyor. Sen nereden öğrendin acaba?" Hadi ama.

Aptal gibi sırıtırken Amir'e "Kaç." diye fısıldadım. Başta tereddüt etse de yavaş adımlarla arkadan sıvıştı.

Ben de babamın arkasından eve çıktım ve sorguya çekildim. Eh olayların hepsini anlatmak durumunda da kaldım. Anonimliğe kadar. Bu kadar aptalca bir fikir için tebrik bile edildim.

Oradan da odama çıkıp yattım. Babam çok da kötü karşılamamıştı.