Έρωτας & Εφιάλτης

Κεφάλαιο 22

Ο Άρης και ο Χρήστος μόλις είδαν τον Σταύρο να κάθεται στον καναπέ με τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και πλησίασαν αργά.
«Τι βλέπω; Έχουμε επισκέψεις;» είπε ο Άρης και πήγε κοντά στη Μελίνα.
«Ναι» απάντησε η Δανάη ρίχνοντας ένα θυμωμένο βλέμμα στον Χρήστο ο οποίος προσπαθούσε να μείνει ψύχραιμος με την παρουσία του Σταύρου.
«Ώστε εσύ είσαι ο Σταύρος» είπε και τον ακούμπησε στον ώμο.
Ο Σταύρος γύρισε το κεφάλι του για να τον κοιτάξει. «Ναι. Παρεπιπτόντως χάρηκα».
«Εγώ να δεις» δήλωσε ο Χρήστος. «Εσύ Δανάη τι λες; Δεν βλέπω να χαίρεσαι και πολύ»
Η Δανάη σώπασε σκύβοντας θυγμένη το κεφάλι της.
Ο Άρης και η Μελίνα κάθονταν απέναντί τους και αντάλλαζαν φιλιά μεταξύ τους.
«Είστε ωραίο ζευγάρι εσείς οι δύο» είπε ο Σταύρος και ακούμπησε τον αγκώνα του σε ένα από τα μαξιλάρια που βρίσκονταν στον καναπέ.
Ο Άρης του έριξε ένα νευρικό βλέμμα. Μπα ιδέα σου».
«Και οι δύο πάντως είναι πανέμορφες. Σπανίζουν τέτοιες κοπέλες» απάντησε ο Σταύρος για να τον τσιγκλίσει.
Ο Χρήστος πρόβαλε έναν μικρό εκνευρισμό. «Δεν έχεις ξαναδεί γυναίκα στη ζωή σου ε;»
Η Δανάη αγανακτισμένη σηκώθηκε και άρπαξε το χέρι του Χρήστου. «Πάμε μέσα να σου πω δυο λογάκια».
«Αν είναι για δύο έρχομαι. Μην είναι παραπάνω όμως και περιμένει το παιδί».
Ο Χρήστος και η Δανάη απομακρύνθηκαν και πήγαν στην κουζίνα. «Τι είναι αυτά που κάνεις;»
«Ποια; Λες γι' αυτό που πέταξα στον μορφονιό;»
«Για όλα».
«Να μην έβαζες στο σπίτι σου έναν ξένο που σκέφτεται πως να χρησιμοποιήσει το όργανό του» είπε ο Χρήστος και ακούμπησε τον γοφό του στην άκρη του τραπεζιού.
«Δεν ντρέπεσαι γι' αυτά που λες; Δεν φτάνει που σε παίρνω ένα σωρό τηλέφωνα από χθες και δεν απάντησες πουθενά, πας να βγεις κι από πάνω;» είπε εξοργισμένη.
«Εγώ να μην απαντήσω σε σένα; Αδύνατον» είπε και άνοιξε το κινητό του.
«Για ρίξε μια ματιά στις κλήσεις».
«Αα ναι έχεις δίκιο. Απλά δεν ήθελα να απαντήσω».
«Και γιατί παρακαλώ;»
«Για τον ίδιο λόγο που έβαλες αυτόν στο σπίτι σου και τον ίδιο λόγο που του μιλάς» είπε κοιτώντας το πάτωμα.
«Απαγορεύονται οι γνωριμίες; Πρώτον το παιδί είναι γείτονάς μας και δεύτερον μου φέρθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Οποιοσδήποτε και αν ήταν εγώ είμαι φιλική με όλους» τον διαιβεβαίωσε.
«Άσε μας μωρέ με τον λιγούρη που του έτρεξαν τα σάλια και κάθεσαι και πιστεύεις το παραμύθι που σου πούλησε. Σε είχα για πιο έξυπνη».
«Χρήστο κόφτο γιατί επιβαρύνεις τη θέση σου» είπε υψώνοντας τη φωνή της.
«Τελικά είσαι πολύ αφελής. Άνοιξε τα μάτια σου και δες καθαρά. Ο τύπος φαίνεται σκέτη απάτη» είπε σταυρώνοντας τα χέρια του.
«Αρκετά. Δεν θα κάτσω να ακούσω άλλο».
Η υπομονή του Χρήστου φαινόταν να έχει εξαντληθεί. «Πολύ ωραία, τράβα σε εκείνον άντε» είπε και της έδειξε την έξοδο.
Η Δανάη δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν. Ανέβηκε στο δωμάτιό της, κλείδωσε την πόρτα και ξάπλωσε μπρούμυτα στο κρεβάτι της βάζοντας το κεφάλι της κάτω από το μαξιλάρι. Ένιωθε πικραμένη και τόσο μόνη. Δεν είχε κουράγιο να αντικρύσει κανέναν. Ο Άρης και η Μελίνα παραξενεύτηκαν βλέποντας τη Δανάη σε αυτή την κατάσταση να ανεβαίνει τη σκάλα. Άφησε για λίγο τη Μελίνα και πήγε στον Χρήστο να μάθει τι συνέβη. Εκείνος καθόταν ακόμα εκεί σκυμμένος έχοντας το χέρι του ανάμεσα στα μάτια του.
«Όλα καλά;» είπε ο Άρης μπαίνοντας μέσα.
Ο Χρήστος τον αγνόησε φεύγοντας.
«Που πας ρε βλάκα;».
Εξοργισμένος έφυγε από το σπίτι χτυπώντας δυνατά την πόρτα. Ο Άρης υποψιαζόταν τι έχει συμβεί γι' αυτό το προσπέρασε και πήγε ξανά κοντά στη Μελίνα.
«Τι έγινε;» τον ρώτησε με περιέργεια.
Ο Άρης της έκανε νόημα να σωπάσει.
«Παιδιά με συγχωρείτε, μήπως φταίω εγώ κάπου;» πετάχτηκε ο Σταύρος.
«Μπα ιδέα σου» του είπε και τον σκούντηξε στην πλάτη.
Ο Σταύρος έδειχνε μια ενόχληση. «Σορρυ αλλά η αδερφή σου είναι ότι πιο όμορφο έχω δει».
Η Μελίνα γέλασε σιγανά ενώ Ο Άρης άρχιζε να χάνει την υπομονή του. «Έλα σήκω να πας κι εσύ σπιτάκι σου γιατί αρκετή μαλακία εξαπλώθηκε. Άντε στο καλό» του είπε και τον συνόδεψε ως την πόρτα.
Η Μελίνα σάστισε. «Δεν πάμε καλά».
«Αυτό ξαναπες το».
«Τι έγινε; Θα μου πει κάποιος;»
Η Δανάη ανέβηκε στο δωμάτιό της.
Ο Άρης κάθησε δίπλα της ξανά απλώνοντας τα πόδια του στο τραπεζάκι. «Κανείς δεν ξέρει αλλά σύντομα θα μάθουμε».
«Και η Δανάη με τον Χρήστο;»
«Τσακώθηκαν εξαιτίας του» είπε ο Άρης και της έπιασε το χέρι.
«Να μάθουμε τι έγινε όμως».
«Να μάθουμε και κάτι άλλο;» είπε ο Άρης και έφερε τα χείλη του σε απόσταση αναπνοής από τα δικά της.
«Τι;» είπε χαμηλόφωνα.
«Ότι σε θέλω».
«Αυτό το ξέρω ήδη».
«Να στο δείξω κιόλας;»
«Άμα θες».
Ο Άρης κόλλησε τα χείλη του με τα δικά της και οι δυο τους ξάπλωσαν αργά στον καναπέ. Η Μελίνα έφερε το σώμα του ανάμεσα στα πόδια της χαϊδεύοντας τα καστανά μαλλιά του, ενώ εκείνος της χάριζε ατελείωτα φιλιά στα χείλη και τον λαιμό της. Η φλόγα μεταξύ τους ήταν τόσο δυνατή όσο ένας ανεμοστρόβιλος που παίρνει ό,τι βρει στο πέρασμά του.
Ο Χρήστος είχε απογοητευτεί τόσο πολύ από τις πράξεις της Δανάης και όσο και να του έλεγε κάτι, εκείνος πίστευε το αντίθετο. Η ξαφνική εμφάνιση του Σταύρου έφερε τα πάνω κάτω και τον έκανε να υποψιάζεται για τα χειρότερα. Εκείνος και ο Άρης ήταν σχεδόν σίγουροι ότι πίσω από αυτό κάτι άλλο κρυβόταν και ήθελαν οπωσδήποτε να το εξιχνιάσουν.
Εκείνο το απόγευμα ο Χρήστος έμεινε στο σπίτι του και σκεφτόταν απαρηγόρητος αυτό που συνέβη με τη Δανάη. Περίμενε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του να χτυπήσει το κινητό του και να δει την κλήση της για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να τα ξαναβρούν, αλλά εκείνη είχε τόσο θυμό και εγωισμό μέσα της που δεν ήθελε ούτε να τον δει. Ο Σταύρος δεν είχε έρθει με καλές προθέσεις και αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή που τον είδαν, αλλά η μόνη που δεν μπορούσε να το δει ήταν η Δανάη.
Όταν η Μελίνα έφυγε από το σπίτι του Άρη, περπάτησε ως τον κεντρικό δρόμο για να βρει ένα ταξί να την πάει στο σπίτι της και ένιωθε ότι κάποιος την παρακολουθούσε. Γύρισε διακριτικά το κεφάλι της αλλά δεν είδε κανέναν. Το ένστικτό της της έλεγε ότι ήταν ακριβώς αυτό που ένιωθε, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για να το αλλάξει. Όταν το ταξί σταμάτησε μπροστά της μπήκε μέσα βιαστικά χωρίς να κοιτάξει γύρω της και έτσι οι αρνητικές σκέψεις που είχε έφυγαν επιτόπου.
Ο Άρης τηλεφώνησε απευθείας στον Χρήστο γιατί ανησυχούσε γι' αυτόν και ήθελε να μάθει νέα του. Όταν βγήκε ο τηλεφωνητής συνηδητοποίησε ότι ο Χρήστος απέφυγε να του μιλήσει. Διαισθανόταν ότι ήθελε να μείνει μόνος του και να ηρεμήσει. Όταν είδε τη Δανάη να κατεβαίνει την πλησίασε με σκοπό να μάθει τι συνέβη.
«Για έλα λίγο εδώ εσύ» είπε κρατώντας το κινητό στο χέρι.
Η Δανάη χωρίς να του δώσει σημασία γέμισε το άδειο μπουκάλι της με νερό και ανέβηκε άκεφη τη σκάλα με τα μαλλιά της πιασμένα κότσο.
«Είμαι αόρατος;»
Ο Άρης για ακόμα μια φορά δεν πήρε απάντηση. «Μάλιστα. Θα μάθω από αλλού εγώ, μην ανησυχείς» είπε και ξάπλωσε στον καναπέ.
Ο Χρήστος και η Δανάη δεν τηλεφωνήθηκαν καθόλου εκείνη τη μέρα. Κοιμήθηκαν με σκέψεις, με ενοχές, με κατηγορίες και πάνω από όλα με εγωισμό.
Την επόμενη μέρα το κουδούνι της πόρτας χτυπούσε επίμονα και η Δανάη κατέβηκε αδιάφορη και ατημέλητη για να ανοίξει την πόρτα.
«Γεια σου Δανάη, ελπίζω να μην ενοχλώ».
«Α καλημέρα Σταύρο. Όχι δεν ενοχλείς».
«Είσαι μόνη σου;» τη ρώτησε κοιτάζοντας εσωτερικά το σπίτι.
«Ναι. Ο αδερφός μου πήγε σε μια δουλειά».
«Ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για ότι έγινε χθες με το αγόρι σου. Δεν ήθελα να παρεξηγηθώ» είπε μετανιωμένος.
«Δεν φταις εσύ. Άλλος θα έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη» είπε και κοίταξε τα γυμνά πόδια της.
«Ό,τι χρειαστείς εγώ να ξέρεις εδώ είμαι και μιας και μένω και δίπλα θα έρχομαι όποτε με καλέσεις» είπε και της χαμογέλασε.
Η Δανάη και ο Σταύρος στέκονταν αρκετή ώρα στην πόρτα και ο Χρήστος που πέρασε από εκεί με το αμάξι θέλοντας να δει τι κάνει και γιατί τον έχει γράψει τόσο πολύ, τους είδε ξανά και θόλωσε. Καθόταν μέσα στο αμάξι κρατώντας αγκαλιά το τιμόνι και είχε κατεβάσει το παράθυρο ώστε να βλέπει καλύτερα το θέαμα. Κοίταξε ευθεία και αμέσως χαμήλωσε το βλέμμα του και συνέχισε την πορεία του.
«Να σε αφήσω τότε. Δεν θέλω να σε ενοχλώ άλλο» της είπε και έβγαλε από την τσέπη του μια κάρτα για να της την δώσει. «Αυτό είναι το τηλέφωνό μου. Μην διστάσεις να με πάρεις ότι ώρα και να είναι» είπε και της έκλεισε το μάτι.
Τον έβλεπε να φεύγει και απόρησε μέσα της αν έχει πέσει τόσο έξω μαζί του και το αν είχε άλλους σκοπούς. Μπαίνοντας ξανά στο σπίτι άφησε την κάρτα πάνω στον πάγκο της κουζίνας και ανέβηκε στο δωμάτιό της.
Ο Άρης βρισκόταν στο σπίτι της μητέρας του που είχε πάει για επίσκεψη. Είχε πολύ καιρό να την δει γιατί λογω εργασίας δεν της περίσσευε ο χρόνος και αποφάσισε αυτός ο ελάχιστος χρόνος που είχε απομείνει να τον περάσει με τον γιο της.
«Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ. Να ήξερες πόσο μου είχες λείψει» είπε συγκινημένη.
Ο Άρης καθόταν στην τραπεζαρία σκεπτικός. «Πράγματι, δε σε βλέπουμε συχνά τώρα τελευταία».
«Το ξέρω αγόρι μου. Πνίγομαι στη δουλειά και σπάνια μου μένει χρόνος. Γυρίζω πτώμα στο σπίτι και το μόνο που κάνω είναι ένα πιάτο φαΐ και μετά ξεραίνομαι στον ύπνο».
«Κατάλαβα» είπε χαμηλώνοντας το βλέμμα του.
«Η Δανάη γιατί δεν ήρθε; Την έπαιρνα στο κινητό και δεν απαντούσε».
«Ε, τις τελευταίες μέρες δεν είναι και στα καλύτερά της. Ούτε εγώ δηλαδή απλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι».
«Τι έχεις παιδί μου; Τι σε βασανίζει;»
Ο Άρης κοιτούσε σκεπτικός το αστραφτερό παρκέ. «Η Μελίνα σε ένα μήνα φεύγει για σπουδές στο εξωτερικό».
«Λυπάμαι γι' αυτό, αλλά ταυτόχρονα χαίρομαι για το κορίτσι. Θα σου μιλήσω ανοιχτά. Ξέρω πόσο πολύ υποφέρεις με την απόσταση και πόσο επώδυνο είναι για εσάς. Να έχετε πίστη στον εαυτό σας και κουράγιο. Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν και να το θυμάσαι αυτό που σου λεω. Αν τώρα από αυτό το ταξίδι που θα κάνει κρίνεται το μέλλον της πρέπει να είσαι ευτυχισμένος και ας βρίσκεται μακριά σου. Αυτό κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξει. Όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε ένα λεπτό. Μην σκέφτεσαι το μέλλον λοιπόν».
Ο Άρης έσφιξε τα χείλη του. «Α ρε μάνα με τις φιλοσοφίες σου».
Το τηλέφωνό του άρχισε να χτυπάει και βλέποντας το όνομα του Χρήστου έκανε μια παύση για να απαντήσει. «Έλα ρε».
«Όπου και αν είσαι, σε δύο ώρες θα σε περιμένω έξω από το μπαρ που συχνάζουμε».
«Ωχ, κατάλαβα» είπε και ακούμπησε το κεφάλι του. «Καλά θα πάω να ετοιμαστώ και τα λέμε εκεί».
Πριν προλάβουν να αποχαιρετιστούν ο Χρήστος του έκλεισε απότομα το τηλέφωνο.
«Συγγνώμη γι' αυτό αλλά πρέπει να φύγω» είπε και σηκώθηκε απ' την καρέκλα.
«Έγινε κάτι σοβαρό;» είπε η μητέρα του δείχνοντας μια αναστάτωση.
«Όπως το πάρει κανείς».
«Θέλω να πεις σε παρακαλώ στη Δανάη να έρθει να την δω κι εκείνη λίγο. Εντάξει αγόρι μου;» είπε κρατώντας το χέρι του.
«Θα της το πω, μείνε ήσυχη».
«Και να ξανά έρθεις όποτε θέλεις. Να προσέχεις σε ότι κάνεις» είπε και τον αγκάλιασε.
«Εντάξει κι εσύ» είπε ο Άρης φεύγοντας.
Μετά το ξαφνικό τηλεφώνημα του Χρήστου ένιωθε μια ανησυχία. Ήθελε πάση θυσία να τον βοηθήσει και να είναι δίπλα του ακόμα και στην πιο δύσκολη στιγμή του αποτρέποντάς τον από κάθε άσχημη πράξη που σκόπευε να κάνει. Με αυτές τις σκέψεις μπήκε στο αμάξι και άφησε τα πόδια του ανεξέλεγκτα να γίνουν ένα με το γκάζι.

Χευ!

Όλα θα πάρουν τον δρόμο τους σιγά σιγά.

Ο Άρης δεν θα το αφήσει έτσι και πολύ σύντομα θα μάθει ποιος είναι ο Σταύρος και γιατί εμφανίστηκε έτσι από το πουθενά. Το ίδιο και ο Χρήστος.

Ο τσακωμός του με τη Δανάη και η εμπιστοσύνη της προς τον Σταύρο τον πλήγωσε πολύ γιατί δεν την είχε συνηθίσει να κάνει τα γλυκά μάτια σε όποιον γνωρίζει.

Αν σας άρεσε πατήστε ένα αστεράκι και τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο🤍