Hata yaparız ve bazen "Bir zaman makinesi olsa da geçmişe gidip bunu düzeltsek." Deriz ama inanın bana bu karmaşadan başka bir şey getirmezdi...
Vampirler ve bir zaman makinesi kulağa ne kadar saçma geliyor?
Hadi ama bir makine bozuntusuna yarım saat boyunca yalvarıyordum ama onun umrunda bile değildi duygusuz işte,böyle düşündüğümü bir duysa asla benimle konuşmazdı onun tribini kimse atamıyor bana.
"Üzgünüm ama sana bu bilgiyi veremem,ayrıca niye veriyim biraz mantıklı düşün suç işle diye mi?"
"Ne suç işleyeceğim durduk yere,tamam ya neyse en azından odalarla ilgili bilgiler ve görevlilerin çıkış saatlerini verdiğin için sana teşekkür ederim."
Şimdi öyle bir kaçış planı yapmalıydım ki hem yakalanmayım,hem yokluğunu fark etmesinler hem de kaybolmamalıydım.Gerçi sonuncusudan pek emin değilim.
İlk önce binanın alt katlarının krokisini bulmalıydım sonra çıkışı buluyum derken saçma sapan odalara dalmak istemezdim.
"Cherry binanın alt katlarının krokisini bana çıkart."
"Tamam görseli yansıtıyorum, peki bunların hepsi tam olarak ne işe yarayacak?"
"Mühendislik okumayı düşünüyorum bu binadan daha iyi bir yer çizeceğim."
Sırada kafamda planı kurmak vardı, bina en az 'abartmıyorum' doksan yüz küsür kattı ama beni ilgilendiren katlar ilk ona girenlerdi. Bulunduğum kat çok tehlikeliydi hem profesör vardı hem de daha odasının kapısını bile bilmediğim onun babası olan şirketin patronu vardı.Bir yakalansam başıma neler gelir.
Yakalanmamak için herkesin uyuması gereken bir saatte yola çıkacaktım 02:15 gibi çıkarsam güvenlikler de uyuklayabilirdi asansörü kullanırsam büyük ihtimal ses çıkartırdı ben de merdivenlerden giderdim zaten korku filmi gibiydi merdivenler.
Neyse zemin kata inmeden önce küçük bir kontrol yaparım daha sonra da aşçıyla birlikte dışarı çıkmayı düşünüyordum.Çünkü onunla birlikte geleceğimi söylersem dışarı çıkmak için bir sebebim olurdu.Yani ben değil Dapne'nin adına bir randevu ayarlardım sonra da peşine takılıp güvenlikleri de atlatıp dışarı çıkardım. Sonunda özgürlük.
Aşçıyı da bir şekilde atlatırdım acil bir işim çıktı deyip yolumuzu ayırırdım,önemli olan şirkette beni tanıyan birine yakalanmamaktı en zor olan şeylerden biri de buydu ya.
Şu an bunların hepsini uygulayıp dışarıdaymışım gibi hissediyorum.
Peki ya tek başıma sokakta kalınca ne yapacaktım? Kimseyi tanımıyordum ayrıca Dapne'nin dediği gibi çoğu kişi eğer vampirse benim de vampir olduğumu falan dinlemezler tuttukları yerde kanımı iliğimi sömürürlerdi.
İşin tuhaf yanı burdan gitmeyi o kadar da istemiyordum rahata mı alıştım,burdakilere mi alıştım bilmiyorum?Ama içimde bir buruklukta vardı.
Şimdiyse asıl işin en zor kısmına geçiyorduk bunları düşünceden fiile geçirmek...
