"Buradan kaçamazsın Mislina! Yuvandan kaçamazsın!" Arkamdan gelen sert ses beni korkuttu ama durmadım. Ağaçaların içerisinden geçerken bir çıkış arıyordum. Kahrolası bir çıkış!
"Bırak beni lanet olası!" Diye bağırdım karşılık olarak. Aldığım nefes b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar...
▪︎▪︎▪︎
Hayatın anlamı neydi? Ya da bir anlamı var mıydı? Hayat, hayallerden ibaret miydi yoksa? Hayatı yaşamak için hayallere mi sahip olman lazımdı? Yaşayamaz mıydın yoksa?
Ama ben yaşamıştım? İmkânsızdı belki ama bir hayalim olmadan yirmi üç yaşıma gelmiştim. Kalbimdeki yarayla beraber...
Kalbimdeki yaram... Annem... İyileşmeyen tek yaram.
Kimsem yok benim, bizim... Ondan başka kimsem yok benim ama birbirimiz için de biz hiç kimseydik.
Bir babam yoktu. Hiçbir zamanda olmamıştı. Baba sıcaklığı nedir, o olsaydı ne olurdu, beni sever miydi, sorularını hiçbir zaman sormamıştım ama yine de.
Belki sormam gerekirdi. Onu düşlemem gerekirdi. Annemin saçlarına benzemeyen saçlarım, yüz hatlarımı ondan mı aldım diye her gece böyle uykuya dalmalıydım belki de.
Ama hayır...
Hiçbir gece olmadı bu. Annem beni üzdüğünde duvara ağlamak yerine boş boş bakarken bile olmadı bu.
Sormadım, sorgulamadım. Bana konusunu bir kez olsun açmayan annem de sorgulamadı. Neden onu sormadığımı sormadı, onunla ilgili bir şey anlatmak istemedi.
Kızıydım ben, yabancı değil... Ama bir yabancıdan bile daha yabancı bana.
Ne yazık... Ben onun önünde dizlerimin üzerine çöküp beni sevmesi için yalvarabilecek hâldeyken, o mezarımın önünde bile dizlerinin üzerine çöküp toprağıma sarılmaz.
Anne, gerçekten benden nefret mi ediyorsun?
Ben sana ne yaptım?
Onun için orkideleri sevmeye çalışmıştım. Onlara alerjim olmasına rağmen.
Her doğum gününde dikkatini çekmek için elimde bir buket orkideyle döndüm. Beni sevsin diye çok çabaladım, çok uğraş verdim. Ama başarısız oldum.
Sokakta ilgi isteyen bir kedi gibi dolanıyordum ve ona sırnaşıyordum. Az bir şey başıma okşasa da huzura kavuşabilsem diye çok bekledim, çok dolandım.
Ama sonra alabildiğim tek cevap ayağıyla beni kendinden sertçe uzaklaştırması ve beni hiç umursamaması.
Hatam neydi bilmiyorum. Ne hata yapmış olabilirdim ki? Babamı sorgulamayan ben, bunu çok sorguladım. Her gece onu düşünerek uykuya daldım. Ona da sordum, ama net bir cevap alamadım. Daha doğrusu bir cevap alamadım.
