"Buradan kaçamazsın Mislina! Yuvandan kaçamazsın!" Arkamdan gelen sert ses beni korkuttu ama durmadım. Ağaçaların içerisinden geçerken bir çıkış arıyordum. Kahrolası bir çıkış!
"Bırak beni lanet olası!" Diye bağırdım karşılık olarak. Aldığım nefes b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar dilerim.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen unutmayalım.
▪︎▪︎▪︎
Mislina Safir'den
Hayatın rüzgârı çok garipti. Bir anda ne zaman şiddetlenip seni nereden nereye savuracağı, kime muhtaç edeceği belli olmuyordu.
Ne yazık ki o rüzgâr küçük bir yaprak olan beni hep savurdu. Duvarlardan duvarlara çarptı. Her kötülüğü gösterdi, ancak yine de dayanmak zorunda bıraktı.
Kötünün kötüsü olduğuna benden çok inanan olamazdı. Zira ne zaman kötü bir şey yaşasam hep onun da kötüsünü yaşıyordum.
Üzerimdeki bu yorgunluğun hep bâki kalacağını düşünüyorum. Her şey bitse bile yılların verdiği bu yorgunluk asla bitmez.
Kelepçem parmağımdaki yüzük olmak üzere birine esir edilmiştim. Bana kalsa hayatımın köşesine bile sokmayacağım bu adam, benim kocamdı.
İstediği olmayıca deliren, sürekli beni tehdit edip bana zarar vermeye çalışan kocam.
Daha ne iş yaptığını bile bilmediğim, adı hariç her şeyi sır gibi olan bu adamla şimdi karşılıklı olarak gözlerimizin içine bakarken kopacak fırtına bu bakışlarından belliydi.
Onun gözleri hariç her yer dönmeye başlarken elimi yumruk hâline getirip güçlüce sıktım. O bana böyle bakarken gözlerimi bile kırpmak istemiyordum.
"Şimdi de kendini bilerek mi hasta ettin?" Üzerime bir anda atılan iftirayla ona bakan gözlerim şokla irileşti. Bu cümleyi duymayı beklemeyen kulaklarım ne dediğini anlamakta zorluk çekti.
"Ne diyorsun sen be?" Ters bir sesle cevap verdiğimde yüzünde alaylı bir gülüş oluştu.
"Aklınca bana ceza kesmeye çalışıyorsun... Annemin seni sevdiğini bildiğin için hasta olarak onu üzmeye, durumunu kötüleştirmeye çalışıyorsun."
"Nesin sen? Tiyatro yazarı falan mı? İşim gücüm yok bunları kurgulayıp uygulamaya mı alacağım?" Oturduğum yerde biraz daha dikleştim.
"Ayrıca madem anneni üzüyorum, boşa beni." Gözlerinin içine bakarak meydan okuduğumda dudaklarındaki küçümseyici gülüş daha da büyüdü.
"Annem iyileşene kadar sen benim karım olarak kalacaksın Mislina. Ve annem ne istiyorsa yapacaksın."
"Ben senin kölen değilim! Sen ne dersen onu yapmak zorunda da değilim! Haddini bil Demirkan!" Soy adını özellikle vurguladığımda dudaklarında alaylı bir gülüş oluştu. Hasta hâlimden faydalanabileceğini zannediyorsa yanılıyordu.
"Konum olarak senden üstün olduğumu unutma Mislina. Bugün sen benim yanımdan ayrılsan tek bir lafım üzerine bir daha çalışacak bir iş bulamazsın kendine." Bitmek bilmez tehditleri, kendini hep benden üstün görmesi ve en sonunda yine beni suçlaması... Bu döngüye yeniden girmiştik sanırım.
