"Buradan kaçamazsın Mislina! Yuvandan kaçamazsın!" Arkamdan gelen sert ses beni korkuttu ama durmadım. Ağaçaların içerisinden geçerken bir çıkış arıyordum. Kahrolası bir çıkış!
"Bırak beni lanet olası!" Diye bağırdım karşılık olarak. Aldığım nefes b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar...
▪︎▪︎▪︎
Kabul etmiştim. Başıma neler geleceğini hiç düşünmeden, neyi kabul ettiğimi bilmeden kabul etmiştim.
Anneler çocuklarının kötülüğünü istemezdi. Ancak şu an gittiğim yer kötülüğün tam yuvasıydı. Söylediklerimle yaptıklarım çelişiyordu. Kendime bile kızmaya başlamıştım son zamanlarda.
İşler bu denli yokuşa gitmemeliydi ama elimden gelen hiçbir şey yoktu. Her zaman olduğu gibi yine yoktu.
Beraber kapıdan içeriye girdiğimizde değişmeyen o koku anında burun deliklerimden içeriye doldu. Bu kokudan nefret ediyordum.
"Safir buradayız!" Anneme seslenilmesine rağmen ben de refleksle kafamı sesin sahibine çevirirken annem beni kolumdan tuttu ve bizi yanına çağıran adama doğru sürüklemeye başladı.
"Musa herhangi bir şey öğrenebildi mi?" Adamın hâlini hatırını sormadan onun için önemli bir noktayı sorduğunda adam kaşlarını kaldırdı.
"Kimse bilmiyor Safir. İnan seninle oynayacağını duyan herkes sadece şaşkın."
"Aklıma bir tek ihtimal geliyor... Ama o da imkânsız gibi bir şey. Burada olmadığı sürece onu fark etmesi çok zor!" Annem şifreli bir şekilde karşısındaki adamla konuşurken anlamak için zorlamadım kendimi.
Sonuçta her şeyin kokusu birazdan belli olacaktı. Belli olacaktı ama nedense içime hiç iyi şeyler olacak gibi bir şey doğmuyordu. Bu yüzden buradan gitmek istiyordum.
Hayatımda bir ilki gerçekleştirip sadece ondan uzaklaşmak istiyordum. O istediği kadar burada kalabilirdi ama ben burada bir dakika bile kalmak istemiyordum artık.
Ancak buradan nasıl gidebilirdim ki? Onu nasıl terk edebilirdim?
Kendimden nefret ediyorum artık onu bu kadar sevdiğim için. Ancak bunu durdurmanın bir yolu yoktu. Yoktu işte...
"Safir..." Dedim beni dinlemesi için. Çünkü annem beni asla dinlemezdi.
"Safir ben gitmek istiyorum." Kendimden nefret ettiğimi bir kez daha kendime söylediğim için miydi bu cümleyi söyleyebilme cesareti veren bilmiyorum ama şu an o cesaret yok olup gitmişti.
Annem bana döndüğünde yüzüme sinir dolu bir bakış attı.
"Şimdi gitmiyorsun. Şu adamla bir oyun oynayalım ondan sonra nereye gitmek istiyorsan siktir git." Söylediği cümle sonrasında yutkundum. Gerçekten benimle işi bittikten sonra gecenin bu vakti beni istediğim yere salacak mıydı?
Bu kadar umursamaz olma anne. Bunu bana yapma artık.Görmüyor musun artık dayanamıyorum.
"Anne..." Dedim hayıflanırcasına. O an bana öyle bir baktı ki ölsem unutamazdım sanırım.
