✓ | The Clandestine Memoir (Fate's Transgression Series, #1) [UNDER REVISION]

Chapter 41

~•[Chapter 41]•~

SEISHA:

The ceiling covered in white and gold was the first thing I noticed when I woke up. Nakipagtitigan pa ako sa disenyo nito bago ako bumangon.

I stayed on my bed for a while thinking about what I did last night to why my body felt heavy, urging me to go back to sleep.

Hindi ko din maalala kung ano ang napanaginipan ko kagabi dahil sa kalutangan na taglay ko ngayong umaga. Tinatamad akong kumilos at gusto na lang manatili sa kama at matulog buong araw, pero hindi ata ako pinagbigyan ng kapalaran.

"Good morning, your Highness," Helena greeted as she performed her salutations. "Nakahanda na po ang iyong paliguan at damit. You will be having breakfast with the Crown Prince in his mansion."

Napasimangot ako sa sinabi niya. This had been the new routine for the past few days. Hindi nakakaligtaan ni Lucius na dahilan ako sa agahan kahit ilang beses na siyang nali-late sa trabaho nila sa sentro. I wanted to protest, or at least decline with the offer but it was my fault why.

He finally agreed to attend the engagement banquet, and before we leave, he needs to finish his business. He is busy as hell, night and day, and the only time we must spend with each other is breakfast.

So, kahit halos gapangin ko na ang pagitan ng kwarto at banyo, minagi ko na lang buhayin ang sarili ko sa mainit na tubig na siyang paborito ko tuwing umaga.

I can feel my body is heavy. Parang wala akong matinong tulog nitong mga nakaraang araw. Bukod kasi sa ang daming inaasikaso ni Lucius, napapabayaan din ang trabaho sa mansyon kaya ako na ang nag presenta.

We will be leaving next week, and the engagement party will be held on the last day of the year. Binalikan ko din ang hierarchy ng Liorn at kalapit na kamag-anak ng royal family para hindi naman ako magmukhang tanga sa okasyon na iyon.

To be honest, I feel nervous. Hindi ako makatulog ng maayos, at lagi akong balisa. Kailangan kong kumalma kundi mababaliw ako.

Hinayaan ko na lamang sila na ayusan ako at nakatunga-nga lamang ako sa salamin. Her gold colored eyes are gloomy compared to the days I looked at her. Tinamataad lang talaga ako kaya hindi ko alam kung ano ang itsura ko ngayon.

But, even with that lazy face, her delicate features still shout. Auburn hair that compliments her fair beauty, slender hands and legs na akala mo hindi pinapakain. Hindi naman kasi mataba o payat ang katawan, sa sobrang tangkad niya lang ay para siyang model kung tingnan.

Dati, tuwing nakatingin ako sa salamin, hindi ko kilala ang babaeng nakatuktok sa akin. But, not like today. May pagod at puyat ang nananalaytay sa mukha niya, wala din itong gana kumilos man lang, at kanina pa hindi ngumingiti.

I can see her clearly with this mirror I have, and I know she has changed.

Hindi ko alam kung para ba sa mabuti o sa masama. Sa loob ng ilang araw na pag-iisip, napagtanto ko muli na kailangan kung kumilos. Matagal na akong makasarili at kailangan kong baguhin iyon.

I am doing it for something that I know I have the power to do. Hindi habang buhay na kailangan kong maging mahina. Kailangan ko ng kumilos bago pa mahuli ang lahat.

"You seem preoccupied, is there something that is bugging you, Sasha?"

I took a swift glance at him and gave off a quick smile before I went straight into looking at my food. I haven't touched the light meal they prepared for us for I do not have the ounce to tell my body to eat.

"If you hate the food, I will fire the kitchen staff who cooked that," he continued.

Masama ko siyang tiningnan dahil sa sinabi niya. "I have a bad morning, Lucius."