Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
گوشیش رو برداشت و ساعت رو چک کرد. زمانش رسیده بود. بالاخره می‌تونست بعد از سه هفته دوری و دلتنگی وایت پیونی قشنگش رو ببینه. لبخند کمرنگی روی لباش جای گرفت و به سمت کمد لباسیش رفت. یه کاپشن سفید با یه کلاه بافت همرنگش پوشید و با برداشتن گوشیش از خونه خارج شد. برف مثل لحافی نرم و خنک روی زمین پهن شده بود و همه جا رو سفید پوش کرده بود. از آسمون هنوز هم دونه های کریستالی برف میبارید و حجم لحافی که روی زمین بود رو بیشتر می‌کرد. نفسش رو به آرومی بیرون داد و به سمت جلو قدم گذاشت. با رسیدن به مکان قرارشون سرشو دور تا دور محوطه چرخوند و بالاخره چشماش کسی رو که دنبالش بود رو پیدا کردن. لبخند شیرینی روی لبهاش نقش بست و دستاشو به سمت عزیزترینش دراز کرد تا اون رو در آغوش بگیره. ییبو با چشمایی که از شدت شوق پر از اشک شده بود، با دیدن آغوش باز و منتظرش با خوشحالی و دلتنگی به سمتش دوید و خودشو توی اون آغوش گرم و نرم پنهان کرد. دستای مشتاق جان همونطور که توی جیب کاپشنش بودن به سرعت دورش پیچیدن و سرشو توی موهاش فرو برد. ییبو هم با خوشحالی چشماشو بست و دستاشو دور بدن عشقش حلقه کرد. هر دو می‌دونستن هیچ کلمه ای نمیتونه دلتنگی و عشق عمیقشونو توصیف کنه. پس بدون زدن هیچ حرفی، توی اون هوای سرد و برفی، از آغوش گرم هم لذت بردن.
