~Benim de kaderim mutluca bir toz zerresi olmak olsun~
Mecnun ve Toz Bulutu - Sezai Karakoç
♾️
3. BÖLÜM: MOTOSİKLETÇİ ÇOCUK
🖇
İnsan hiç yağmurun altındayken susar mıydı?
Ben susamıştım.
Boğazımdaki düğüm gittikçe büyümüş ve içimde koca bir yer kaplamıştı. O düğüm içimde bir yer edinmişti işte. O düğüm sanki hislerimi de duyularımı da içimden atmıştı ve boşluk kalmasın diye onların da yerine geçmişti.
Kalbimi mesela şuan hissedemiyordum. Kanayan avucumu mesela yaraya rağmen hiç hissedemiyordum. Hiçbir şey hissedemiyordum işte. Hiçbir şey.
Boşlukta gibiydim.
Ruhum benden koparılıp, alınmış gibiydi.
Yağmurun altındaki bedenim olayların akışı içinde titreyen bir toz zerresiydi.
Zangır zangır titreyen bir toz zerresi...
Ne olduğunu bile anlayamamıştım. Sadece yüzüme fışkıran bir sıvıyla ve kulaklarımı dolduran acı bir feryatla göz kapaklarımı sıkıca yummuştum.
Bir şey rayların üstüne sertçe düşmüştü. O şey her neydi bilmiyorum ama ben olduğum yerde çakılmıştım.
Yağmur yağıyordu, yüzüm ıslaktı. Yüzüm yağmur yüzünden ıslaktı değil mi? Yüzümde hissettiğim sıvı sadece yağmurdu başka da bir şey değildi değil mi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Toz Zerresi
Jugendliteratur''Gittiniz, beni bıraktınız sandım.'' O an dudaklarından kırık bir tebessüm peyda oldu, bakışları koyulaşmıştı. ''Öyle bir ihtimali bir an önce at kafandan. Çünkü...'' dediğinde yanıma yanaştı. Nefesi yüzümde geziyordu. ''Biz seni hayatımıza nakış...
