"Bana güvenden bahsedecek en son insan bile değilsin. Beni iyi dinle Altuğ Acar..."
Elim ile kalbimi gösterdim.
"Ömrünün sonuna kadar unutma, paramparça olan kalbimden sen sorumlusun."
Ayağa kalktı. Tam karşımda durdu. Elimi tutup bir şeyi bırakt...
Sabah yorgunlukla gözlerimi açtım. Belimde hissettiğim ağırlık ile kafamı arkaya çevirdim. Çınar bana sımsıkı sarılarak uyuyordu. Gece birine sarılarak hiç uyumamıştım. Gerçekten bambaşka bir şeydi.
Dün ki olanlar aklıma geldi. Nasıl davranacağımı bilmiyordum. Her şeyi oluruna bırakmak en iyisiydi. Zaten onların önceki ailem gibi olmadığını anlamıştım. Bana aynı şeyi yapmazlardı.
Yapmazlardı değil mi?
Güvensizlik. Hayatta insanlara karşı en büyük savaş. İnsan en sevdiğine bile güvenemiyordu bazen. Beni terk eder mi? Bana ihanet eder mi? Bunu bize düşündüren insanlardan nefret ediyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
( Çınar ve Dilay )
Birkaç dakika onu izledikten sonra onu uyandırmamaya çalışarak yataktan kalktım.
Sıcak bir duş alıp giyinme dolabının karşısına geçtim. Kıyafetlerime baktım ve düzgün bir şeyler bulmaya çalıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çınar' ın uyuduğuna emin olup aşağı indim.
Mutfağa geçtim.
"Kızım günaydın." Halime teyzeye gülümsedim ve
" Günaydın Halime teyze."
"Bir şey mi istemiştin? Saat daha erken Gül Hanımgil bu saatlerde kalkmaz."
" Yok Halime teyzem bir şey istemedim. Ben onlara kahvaltı hazırlamak istiyordum da."
Halime teyze gülümsedi.
"Çok sevinirler. Yardıma gerek var mı?"
"Yok Halime teyze, bir şey olursa söylerim."
Kafasını sallayıp dışarı çıktı. Kahvaltı hazırlamaya başladım.Kafa dağıtmaya ihtiyacım vardı.
Sabah erken kalktığım için baya bir zamanım vardı.
