Hirashi jest młodym szesnastoletnim chłopakiem, uczęszcza do jednego z japońskich liceów.
Dobrze się uczy,jest lubiany.
Jego życie jednak można określić jednym słowem ,nudne.
Gdy poznaje więc swoją przyszłą miłość,tam gdzie się jej nie spodziewał nu...
Był już poniedziałek,przez cały weekend nie działo i nie zrobiłem niczego ciekawego,głównie się uczyłem.Nie okłamuje co do ocen główny nacisk jest z strony rodziców, dla nich nauka jest najważniejsza, dla mnie natomiast oceny nie są tak ważne, są rzeczy ważniejsze .W sensie bez głębszej nauki to lecę na czwórkach i piątkach ale jak to moi rodzice ,,nie życzą" sobie zobaczyć choć by jednej czwórki na moim świadectwie.Po rozmyślaniach z nad rana wyciągnąłem z swojej ogromnej szafy białą koszulkę na którą założyłem dodatkowo brązowy sweter do tego jasne jeansy.W mojej szafie był też mały czerwony kuferek z wszelkimi błyskotkami i innymi pierdołami, postawiłem tym razem na ,,srebrny" naszyjnik z pentagramem. Wziąłem swój już spakowany czarny plecak po czym wyszedłem z domu.
11 minut później
Szedłem już sobie po szkolnym korytarzu by dotrzeć wreszcie do sali matematycznej. Po chwili jednak coś a raczej ktoś przykuł moją uwagę. Przez korytarz szedł ten Chłopak Daisuke. Zazwyczaj był on szczęśliwy,pełen nie skończonej energii, z uśmiechem na twarzy. Ja tym razem widziałem jednak od niego bijący smutek i przybicie. Z oczu natomiast spływały mu nie wielkie ilości szklistych łez. Chłopak kierował się w stronę łazienek , stwierdziłem iż pójdę za nim. Gdy tylko już tam wszedł poczekałem chwilę po czym też wszedłem. Już kiedy tylko wszedłem do tej łazienki słyszałem płacze i lamenty chłopaka. Zapukałem więc do jednej z kabin , Daisuke szybko i wymownie odpowiedział:
-Zajęte!-krzyknął.
-Daisuke ja chcę tylko porozmawiać- powiedziałem z prawdziwą troską ,mimo iż go nie znałem zbyt dobrze.-Proszę otwórz.
-Nie ma po co jest naprawdę dobrze- po tym ,,Naprawdę dobrze" jego płacz robił się coraz głośniejszy, miałem już dość ile można?-Otwieraj bo ci zaraz wyważe te drzwi!
-Ty?!-no dobra nie dałbym rady.
-Tak ja!-powiedziałem pewnym głosem-Liczę do trzech. Jeden,Dwa-to jeden powiedziałem dość pewnie dwa no tak pół na pół a na trzy-Trzy!
Z całej siły wjebałem się w te drzwi gdy nagle kabina się otworzyła. Uderzyłem więc z całej siły nie w drzwi a w Daisuke przez co ten stracił równowagę i się przewrócił a ja z nim,a bardziej na niego. Nasze twarze znajdywały się w niebezpiecznej odległości. Mimo to nie chciałem wstawać jego oczy były takie piękne błyszczały jak diamenty. W tej niezręcznej sytuacji tkwiliśmy tak przez chwilę aż wstaliśmy po czym wyszedliśmy z kabiny. Zapytałem więc od razu:
-To co się stało?
-Nic takiego-swoim wzrokiem uciekał gdzie tylko mógł a to na podłogę a to na sufit a to na umywalkę.
-No powiedz przecież nikomu nie powiem.
-Po prostu myślałem ,że jestem dla kogoś ważny ,że jestem potrzebny a tu nagle ten znika, ucieka zwykły Cham i prostak!-chłopak zaczął znów szlochać.
-Daisuke uwierz mi nie musisz nic nikomu udowadniać ,że jesteś potrzebny.
-To tyle ,tyle chciałeś mi powiedzieć?- był trochę zły chodź w sumie to już nie wiem.
-Mogę ci coś jeszcze powiedźeć. Ten facet był Chamem!
Daisuke się lekko uśmiechnął a nawet zaśmiał. Po chwili zapytałem:
-Idziemy?Zaraz lekcje!
-A no tak ,w sumie to dzięki.
-Nie ma za co.
-Niby nie ale mam dług wdzięczności ,ale taki mały bez przesady!
-No dobrze tak, tak.
Przez resztę drogi do klasy, uśmiech nie opuszczał naszych twarzy a śmiech ani na chwilę nie znikał. Miejmy nadzieję ,że reszta dnia minie w równie dobrym nastroju.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Możemy to tak jakby nazwać powrotem.Postanowiłem , że pora tu na korektę głównie na wszelkie błędy logiczne i gramatyczne. Na górze outfit który miał na sobie Hirashi 👾
