Lighten the Darkest Past (Ongoing)

Kabanata 10: Kiss

Tumigil na ang period ko kaya pwede na talaga akong sumama sa kanya but the problem is, iniwan niya ako. Lumabas na lang ako para mamasyal sa hardin at para makalanghap ng masarap na hangin.

Habang ako'y nakamasid lang ay biglang parang nagkagulo. Naglakad ako papunta sa kung saan ay nagkakagulo nang biglang...

"Bai, Jameela. Pumasok ka sa loob. Sinasalakay tayo ng mga hindi kilalang tauhan ng kung sino mang Datu." sabi ng isa sa mga tauhan ni Malik.

Hindi ako nag-atubiling pumasok at kinuha ang espada na itinatago ni Malik sa kanyang kwarto. Dali-dali akong bumaba at pumunta sa kusina kung nasaan ang mga kasambahay.

"Iligtas niyo na ang inyong mga sarili." utos ko.

Lahat sila ay para bang mga sisiw na hulaan. Takot na takot at hindi alam kung anong gagawin.

"Ngunit papaano ka, Bai Jameela?" tanong ni Aminah.

"Kaya ko ang sarili ko. Magsilikas na kayo!" sagot ko.

Dali-daling silang tumayo. May mga bata pa silang kasama na hindi ko rin alam ang pangalan.

I fetched them towards the backdoor of our house. Ang akala nila ay sasama ako sa kanila ngunit ang balak ko ay lumaban. Hindi lamang si Malik ang naatasan na misyon na ito. Ako din at dahil wala siya dito. Hindi ko maatim na may mga mamamatay nang wala akong ginagawa.

"Hindi ka po ba sasama? Panun ka, Bai?" nag-aalalang tanong ni Aminah.

Translation: Hindi ka po ba sasama? Paano ka, Bai?

Taas noo akong humarap sa kanila. "Iligtas niyo na ang inyong mga sarili at ako ay makikipaglaban pa. Hindi ko maaatim na makita lamang ang mga tauhan ni Malik na nakahandusay nang walang kalaban-laban." sagot ko.

Hinawakan ni Aminah ang aking kamay. "Hindi ito pwede."

I shook my head. "Kailangan kong lumaban." binitawan ko ang kanyang kamay at umatras.

Tinalikuran ko na sila at pumunta sa hardin. Bumungad sa aking ang mga nakahandusay na mga tauhan at ang iba pa ay patuloy na lumalaban.

May isang lumapit sa akin at ako ay taos pusong lumaban. Nasaksak ko ito sa tagiliran and I turned around to kill the one enemy at my back before I stood up. Pumunta ako sa kung saan may mga nakikita akong nahihirapan.

"Argh!" sigaw ko nang aking saksaksakin ang isa sa mga kalaban na papatay sana sa isa sa aming mga tauhan.

"Sukran!" sabi nito at ako'y tumango lang.

Sama-sama kaming nakipaglaban at kalaunay noo'y konti na lamang sila ay umatras din. Natumba ako dahil sa pagod.

"Hindi pa tapos ang laban," I whispered.

Ang huli ko lamang na naaninag ay si Malik na papunta sa akin at ang lahat ay bigla na lamang dumilim.

Nagising ako na ako'y nasa kwarto na. Nasa gilid si Malik na nakaupo. Halatang worried at problematic.

Nang makita niyang gising na ako ay dali-dali niy akong dinaluhan.

"Nakatulog ka dahil sa pagod," he said and I nodded.

"I know that it's all Alimasig's fault." I said.

He looked away. "Pasensiya na. Umalis ako dahil may pinuntahan kami nila Datu Alimasig." he apologized.

Umupo ako sa kama at medyo umuga ito. Tumingin ako sa kanya at nakita ko ang bakas na isang suntok malapit sa kanyang labi. Inangat ko ang baba niya at tinignan bawat sulok ng mukha niya.

"May sugat ka. Ikaw na itong may sugat kaysa sa'kin na sinalakay dito." puna ko.

Inalis niya ang kamay ko sa baba niya. "Wala ito!" sabi niya.

I shook my head. "No. It's Alimasig's fault again, right? Look, sinapak ka na nga. Sinalakay pa ako dito. Pinapaaga niya talaga ang kamatayan natin noh?!" I said.

Hindi siya nagsalita.

Planado nga niya ang lahat pero hindi sapat ang lahat ng 'yun para sa iba pang mangyayari na hindi namin inaasahan. Hindi namin kontrolado ang lahat kaya hindi talaga dapat umasa sa plano lamang.

Umatras siya bago binaba ang kanyang paa sa hapag at tumayo. "That was my first time to fight with a sword. Aren't you happy that I can fight for myself?" I asked.

Humarap siya sa akin at yumuko bago hinawakan ang aking pisngi. "I know that you are worried to me. Just pray for me, My wife. Our lives is in danger but we really need to finish this mission dahil kung nabago talaga ang tadhana. Baka hindi na tayo maekabalik kung hindi natin ito matatapos. Paano na 'yan? Hindi na tayo maikakasal sa kasalukuyan?"

Natahimik ako sa sinabi niya. Ikakasal sa kasalukuyan? Is he's dreaming to be my husband? I can't even see myself loving him even his aunt's here saying na may gusto ako sakanya at hindi ko raw 'yung maikaka-ila. Like how? Masyadong ba akong halata pero hindi ko naman mahalata ang sarili ko na magkagusto sa kanya. Kaya nga ako tumakas e. Gwapo nga siya pero wala sa isipan ko ang mag-asawa. Engineer nga siya and in every novels na nabasa ko since high school. Engineer is really a standard but I really don't have time for that.

"As if naman na may gusto ako sa'yo?" I arched my brow.

"Kasal na tayo. We only need a permission to our parents." he responded.

Shocked is really visible in my eyes now. Nanlaki ang mga mata ko sa kanyang sinabi. I didn't expect this.

"So, are you going to say that I'm really in love to you?" I asked.

Ngayon ay mas inilapit niya ang kanyang mukha sa akin. "Why aren't you?" he asked.

My heart didn't stop to race. What is going on here? Nakainom ba ito? That's forbidden in our religion kaya mahirap 'yun isipin.

"You can't answer me right because you really is..." he said before he touch his lips to mine.

That was a soft kiss. I didn't expect that it's all happening today. Yeah, we're married in this century and I didn't expect that he's doing this to me. Like, what the earth is happening? He's first kiss kaya wala akong maikukumpara sa kanya. His lips was so soft and sweet.

He looked away. "We're married. It's not fitna at all." he said before he left.

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. He just kissed me. My first kiss was happened and in the guy who's my parent's wants to be my husband and it's in this century.

After a while, I heard an Adhān (calling prayer). I went out to do ablution (purity) before I went to our prayer room. I thought he's here pero wala siya. Sa mosque at siya nag-salah kaya nag-start na lang ako ng mag-isa.

After I prayed. I went out to eat. Nagutom ako sa mga nangyari pero kanina ay wala akong naramdaman dahil sa kanyang ginawa.

"Lusa masjid si Datu Malik, Bai." sabi ng mas batang kasama ni Aminah.

Tumango ako at nilapag naman niya sa harapan ko ang pagkain. Nagsimula na akong kumaing mag-isa. Siguro ay nakapag-lunch na 'yun. He's always doing that. Eating before he's going to mosque.

As'r praying passed. Maghrib praying passed. Esa praying passed and he's not yet in home.

Hindi ko na siya hinintay pa. Kumain ako ng dinner nang mag-isa at ako'y natulog na. Napagod ako sa buong araw at sa kakaoverthink because of what he did. I really didn't know if it is also an overthink or just keep thinking him. What is happening to me?

_____________

Author's Note;

Hey, please don't mind anything here. Kasal po sila. Opo, kasal na po kaya please, don't judge me huhu but you can comment what is in your mind to someone who's really reading this. Thank you rin po pala sa pagbabasa  kung sino man po kayo hehe. And remember din po pala, don't expect a lot in this novel. It's also fiction by the way. It's not really connected in our province. Only the name of place of it. Thank you!!!