Lighten the Darkest Past (Ongoing)

Kabanata 11: I love him

Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. This past few days. I've been so thinking about him. Is it about the kiss or I'm just worried about him? Hindi pa rin niya kasi sinasabi sa akin kung bakit siya nakakuha ng pasa at simula noong hinalikan niya ako ay hindi na rin siya dito natulog sa kwarto ko. Parang dati lang ay nasa kama ako at nasa baba lang siya.

We've been not talking to each other for days. Bigla-bigla na lang siyang umaalis. Hindi ko rin alam kung nakakain ba siya bago umalis. Pinapasa Allah ko na lang kung ano mang mangyayari sa kanya. He's the only one I know here and he's the only one who I can trust here. Hindi ko masasabing itinuturing ko na siyang pamilya pero he's the only one I know na makakaintindi sa akin.

He's a good guy at all but I just can't like him. Maybe we can be friends if my father didn't introduced him to be my husband. That announcement was really shocking because I'm here to study hard for my future and for our businesses also but my father is only thinking for having a good partners in business. He's not thinking for what I want.

"Assalamu Allaikom," pagbati ko sa mga grupo ng mga kababaihan.

"Wa Allaykum Salam," pagbati rin nila sa akin.

Pansin ko sa mga kababaihan sa panahon na ito ay puro maaga ngang nag-aasawa ang iba naman ay hindi maaga ngunit nasa loob ng bahay lamang. Ngayon ay naghahabi sila ng ikam or Mat weaving. Napagand ng mga gawa nila. My mother is also doing mat waving for fun only. Hindi niya naisapang ibenta ito dahil gusto niyang sa bahay lang ito at pwedeng ihatag lang sa hapag kapag may mga bisita at kulang ang kwarto but I know that our house will never be kulang sa kwarto. It's too big at all.

"Katawan nami man Bai a mataw ka sa niyaba. Panganay a sëkitaw bun bëla siya ba." sabi ng isa sa mga kababaihan.

Translation: Alam namin na marunong ka sa ganito, Bai. Dati-rati ay naghahabi rin tayo dito.

"Huh?" takang tanong ko.

I don't know what are they saying. Hindi ako marunong sa ganito. Ina nevered teach me.

Nabalik na lamang ako sa katinuan nang bigyan nila ako ng nagtatakang tingin. Nasa panahon pala ako na kung saan ay si Bai Jameela ako at ang alam ng lahat at ang expect ng lahat ay marami akong alam.

"Uway, mataw ako sanan. Uwaya, saguna di rën ger. Nogët ako rën da makala." I smiled at them.

Translation: Oo, marunong ako n'yan. Pero ngayon, hindi na masyado. Matagal na rin akong hindi nakakapaghabi e.

They softly laughed at me. "Saguna a ya nëngka mënëm baganaran a kabëdsundanga." sabi ng isa sa kanila.

Translation: Kasi ngayon ang iniensayo mo naman ay pakikipaglaban.

Yumoko na lang ako before I smiled at them. Pinaupo nila ako habang tinitignan ko ang mga ginagawa nila kalaunay binigyan din nila ako ng aking gagawin. It was really easy at all. Tinuruan nila akong muli habang nagtataka pa rin dahil para bang first time talaga ni Jameela na maghabi. First time ko din naman talaga but not the Jameela that they know.

Pagdating ng Dhuhr praying ay umuwi na rin ako. Pagdating ko sa bahay ay nakita ko agad siya. Galing sa ablution area namin.

Hindi niya ako pinansin. Nag-ablution na ako bago nagpunta sa prayer room namin kung saan ay nando'n nga siya at hinihintay ako.

I smiled. "Akala ko nasa mosque ka para doon mag-salah." I said.

He looked at me coldly. "Nahuli ako kaya dito na lang." he said.

Tumayo na siya para makapag-start na kaming mag-salah. He's now my imam and I'm so happy by that. Matagal tagal na rin akong walang imam dahil wala siya.

Pagkatapos naming mag-salah ay hindi muna siya umalis sa prayer mat. Hindi rin muna akong umalis. Trying to get his attention. I just want to talk to him. Maraming mga katanungan sa aking isipan.

Lumingon siya sa akin. Wala pa ring kibo. Why is he's so cold?

Tumikim ako. "Pwede ba tayong mag-usap?" I said.

He nodded before he finally turned to me. Nakaupo kami sa aming prayer mat.

"I have a lot of questions to you." I said.

He didn't answer me. He just looking at me tightly and coldly.

"Saan mo nakuha 'yung pasa mo?" I asked.

He looked away. "Nakuha ko 'yun dahil may sumugod kay Datu Alimasig sa kabilang banwa. Kinailangan kong lumaban dahil hindi sapat na kung ang mga kasamahan ko lang ang lalaban." he answered.

I knew it. This is all Alimasig's planned. Nilusob kami dito samantalang sila ay kunyaring sinugod ng mga kalaban din nila sa kabilang banwa.

"Hindi mo ba napapansin, Malik?" niyugyog ko ang balikat niya. "This is all his planned. Nilusob kami dito in that day and kayo nasaan kayo no'n? May pinuntahan kayo, diba? At kunyaring inambush kayo ng kabilang banwa para hindi ka makabalik dito. Kailan ka ba titigil sa pagpunta sa banwa ni Datu Alimasig?"

Hinawakan niya ang pisngi ko. "Hindi ako titigil hangga't hindi ko nakukuha ang kanyang loob. Hindi ako titigil hangga't hindi natin naililigtas ang Datu Malik at Bai Jameela. Hindi ako titigil hangga't hindi ko napapatay ang Datu Alimasig na 'yun at higit sa lahat hindi ako titigil hangga't hindi kita nababalik sa twenty-first century sa kasalukuyan kung saan tayo nagmula sa taong 2022."

Pumatak ang luha sa aking mga mata. Now, I get it what is in my heart. I'm not only worried for him or I'm not only worried now to back in 2022. I love him and I don't want him to be in danger. Ayaw kong mapunta sa alanganin ang buhay niya.

"You are too selfish." I said.

He sighed. "Bakit naman ako magiging selfish, Jameela Ferdaus?" he asked.

Natigilan ako sa tanong niya.

"Because you're not thinking of me. Nandito ako na naghihintay sa'yo. I'm here that always worried kung aalis ka at pumupunta sa sakim na Datu na 'yun. Nandito ako na nag-ooverthink na lang lagi dahil hindi mo ako kinakausap." my voice was low and soft.

He hugged me. "You are worried it means you love me."

I closed my eyes. "I was worried because you're the only one who can understand me here not that I love you." I said and I heard his deep sighed in my neck.