The Special Girl (Harry Styles)

55

HOOFDSTUK 55.

*Harry*

Uren gaan voorbij. Hope slaapt en ik heb het idee dat ik elk moment in slaap kan vallen. Ik heb al en dag niets meer gegeten omdat ik weet dat ik toch niets door mijn strot krijg. Ik sluit mijn ogen en val al na een paar minuten in slaap.

Ik hoor mijn telefoon af gaan en schrik wakker. "Liam" staat er op het scherm. Ik neem snel op.

"Hallo?"

"Hey Harry. Met Liam! Ehm... Vind je het oké om weer thuis te komen? Saar mist Hope." Ik slik.

"Ja, natuurlijk. Ik kom er zo snel mogelijk aan."

"Thanks, tot straks!" Ik sta op van bed en doe mijn haar snel in een knotje. Ik pak de maxi-cosi van Hope en leg haar er voorzichtig in, hopend dat ze niet wakker wordt. Ik prop alle andere spullen in een tas en loop zachtjes naar beneden, niet wetend dat mama en Gemma nog gewoon beneden zijn. Het is nog niet heel laat, maar wel al donker. Het is ongeveer 2 uur rijden van hier naar Doncaster. Ik zeg Gemma en mama gedag, zet Hope naast me neer en stap mijn auto in, op weg naar Saar. Het meisje dat mij op dit moment haat.

Na 2 uur rijden kom ik thuis aan. Het is moeilijk om hier te zijn. Vooral omdat Saar hier is en mij haat. Het is zo moeilijk om haar onder ogen te komen, maar ik wil niet dat ze Hope niet kan zien door mij. Ik pak mijn tassen en de maxi-cosi, open de deur en loop naar binnen. Het is 10 uur en ik zie Louis, Liam en Niall op de bank zitten.

"Hey!" Glimlach ik zwakjes. Ik wordt terug begroet en Niall pakt mijn tas aan.

"Zal ik haar dan maar meteen naar Saar brengen?" Liam knikt naar me.

"Ze is net naar boven gegaan dus ik denk haast niet dat ze al slaapt. We hebben geprobeerd met haar te praten, maar ze wilde weinig zeggen. Misschien dat het jou wel lukt." Ik knik naar hem en loop naar boven. Net voordat ik de deur open wil doen, haal ik Hope uit de maxi-cosi en druk haar stevig tegen me aan. Ik klop zachtjes op de deur en open hem dan langzaam. Één paar ogen kijkt me bang aan.

"Hey..." Mijn stem slaat meteen al over, zo moeilijk vind ik dit. Ze zegt niets. Ik loop langzaam naar haar toe, terwijl zij rechtop in bed gaat zitten. Ze kijkt naar Hope.

"Mijn meisje." Fluistert ze. Ik leg Hope in haar armen en ga dan op het bed zitten. Een lange tijd is het stil.

"Ik heb je zo erg gemist..." Zeg ik dan uiteindelijk. Saar negeert me.

"Saar. Ik weet dat de echte jij daar binnen in zit. Je haat me niet. Je houdt van me, en ik houd van jou. Wij zijn al bijna twee jaar bij elkaar, dat kunnen we niet zomaar opgeven. Ik weet dat je onder invloed van vergiftiging bent, en ik weet dat dat door Rita komt, maar ergens daar binnen in zit die lieve, schattige, leuke, melige, gekke Saar waar ik van houdt." Ze zucht hoorbaar. Waarom moet dit haar overkomen? Waarom kunnen we niet gewoon een normaal leven hebben, zoals het eerst was.

"Ik houd van je." Herhaal ik. Saar kijkt me aan tussen haar, voor haar gezicht hangende, haar.

"Ga weg, Harry." Ik zucht voor de zoveelste keer.

"Als dat is wat je wilt." Ik sta op en loop uit de kamer. Ik probeer me zo groot te houden. Zo lang heb ik alle tranen geprobeerd in te houden. Ik moest sterk zijn. Voor Hope. Voor Saar... Maar wat is het nut van me groot houden, als het haar niet eens boeit en ze me volkomen negeert? Wat is het fucking nut nog?!?! WAT IS HET FUCKING NUT??!!!!!! Ik mep een fotolijstje van de muur, ren de trap af en storm de achtertuin in.

"WAT DOE IK VERKEERD?!" Schreeuw ik. Het echoot door de buurt heen. Ik val op mijn knieën neer.

"Wat doe ik verkeerd..." Fluister ik nu. Ik sta op en loop zoekend door de tuin heen. Ik trap tegen het tuinhuisje aan, dat nu dus een gat in de zijkant heeft. Dan val ik in het koude gras neer. Ik kijk omhoog, naar de pik donkere hemel, met hier en daar een ster. Na een paar minuten begint het dan toch echt wel af te koelen en loop ik langzaam naar binnen. Nog steeds zitten de jongens op de bank. Ik loop naar de wasbak in de keuken en gooi een plens water in mijn gezicht. Ik haal een hand door mijn haar en loop uiteindelijk naar de woonkamer, waar ik naast Liam op de bank plof. De jongens kijken me allemaal aan.

"Ik weet niet meer wat ik moet doen..." Zucht ik.

"Het beste wat we nu kunnen doen is afwachten en ik weet dat dat zo fucking moeilijk is, Harry, maar Saar kan er ook niks aan doen. Over 2 weken gaat de tour weer verder en dan zijn we binnen no-time helemaal klaar met de tour. En misschien is Saar dan weer de oude." Stelt Liam me gerust. Ik knik.

"Ja, dat is het beste."