The Special Girl (Harry Styles)

43

HOOFDSTUK 43.

*Saar*

"Who's that?" Fluistert Mark.

"A teacher. She's very nice and she felt like a friend to us!" Antwoord ik zacht. Mark knikt begrijpelijk. Als Roos en mevrouw Baldie elkaar loslaten kijken ze mijn kant op. Ik zwaai zachtjes.

"Saar? Ben jij dat echt?" Ik knik en glimlach. Mevrouw Baldie komt naar me toe en omhelst me voorzichtig.

"Hoe gaat het? Woon je nog steeds in Engeland?" Vraagt ze nieuwsgierig.

"Ja, ik woon bij mijn vriend en zijn vrienden."

"Hoe heten ze?" Ik grinnik zachtjes, maar het is zo zacht dat alleen ik het hoor.

"Harry Styles." Mevrouw's ogen worden groter.

"Dé Harry Styles?!" Ik knik. Ze kent hem? Roos begint op en neer te springen en in haar handen te klappen.

"Dat is geweldig! En dan woon je bij hun vijven in huis?" Weer knik ik. Spraakzaam ben ik niet vandaag.

"Ze zijn nu op tour en Saar is mee gegaan!" Roept Roos enthousiast. Lachend kijk ik haar aan en mevrouw Baldie trekt haar wenkbrauwen op.

"Ze gaat ze straks ontmoeten." Leg ik simpel uit.

"En je bent zwanger zie ik? Van Harry neem ik aan?" Ik knik blij. Ik voel mijn ogen schitteren en mijn mondhoeken om krullen.

"Hoe lang al?"

"Eeh.. Bijna 30 weken."

"Zo. Das aardig lang!" Lacht ze. Ik verander het onderwerp, bang dat ze over Karin en Donald begint.

"Hoe gaat het met u dan?"

"Ja goed. Ik ben met pre pensioen per 1 oktober." Roos begint rond te lopen in de kamer en ik zie dat ze zich verveeld.

"Wat fijn. Nou, heel veel succes nog. Ik denk dat wij zo de trein in moeten. We moeten nog drie kwartier met de trein naar Amsterdam, dus. Mark?" Mark kijkt op. "Ready?" "Ready." Antwoord hij.

"Fijn u weer eens gezien te hebben." Zegt Roos. We geven elkaar een laatste knuffel en dan lopen we de school uit, op weg naar het station. Over een uurtje zie ik Harry weer:)

*in Amsterdam*

Eindelijk zijn we die benauwde trein uit. Roos is al de hele tijd druk en gedraagt zich echt als een tiener meisje. De laatste keer dat ze One Direction heeft gezien, was met de Take Me Home Tour. Toen zijn we naar hun concert geweest. Ik was 20 en Roos 19. Roos is anderhalf jaar jonger dan ik ben. Ik ben geboren op 24 december 1991, zoals iedereen weet en zij op 24 juni 1992. Dus precies anderhalf jaar verschil.

We lopen naar het hotel waar we de komende 2 nachten verblijven. Met elke stap word Roos zenuwachtiger. Bij de ingang van het hotel staan een heleboel meisjes. Mark loopt achter ons aan en voor ons komt een andere gozer lopen. Hij hoort denk ik bij het hotel of zo. We lopen, zo dicht mogelijk bij elkaar, naar binnen. Eenmaal binnen zucht Roos.

"Wow. Dat was best eng."

"I know. Snap je nu waarom je rustig moet zijn?" Lach ik. Roos kijkt me droog aan.

"Come om, girls. The boys are waiting." Mark lacht als hij Roos' gezicht ziet.

"Calm down. They're very nice lads and they can't wait to meet you." Roos begint zenuwachtig op haar nagels te bijten. Vroeger deed ze dat heel vaak. Ik heb gezorgd dat ze ermee stopte, want haar vingers zagen er niet meer uit.

"Thanks. Now she's even more nervous." Mark haalt zijn schouders op.

"Not my problem. Just go. The show is starting in almost 4 hours so hurry." Dat is het laatste wat we horen voordat we de lift in zijn gestapt en omhoog worden gevoerd. Ik leg mijn handen op Roos' schouders.