Love Me Harder Daddy

SIMULA

Simula

         MASAGANA ANG MGA luhang nagbabagsakan sa mga mata ni Zero, panay ang kaniyang pag-iyak habang naka-luhod ang kaniyang tuhod sa harap ng puntod ng kaniyang namayapang ina—his adoptive mother.

Mahigit dalawang linggo na itong namayapa simula ng maisipan niyang muling bisitahin.

Sa totoo lang, labis-labis niyang sinisisi ang ina sa pagkawala nito, dahil kung hindi ito nawala, hindi na sana lumalago ang nararamdaman niya para sa ama.

Sapat na sana sa kaniya, na makitang nakangiti ang ama, makitang masaya ito sa piling ng kaniyang ina, pero ngayong namayapa na ang kaniyang ina, at nakita niya kung pa'no maglasing, at mangulila ang kaniyang ama. Ay mas lalong tumindi ang kaniyang kagustuhan na pasayahin ito hindi bilang anak nito, kundi higit pa roon.

"Mom...?" tawag niya sa puntod ng ina. "Bakit naman ganito? Bakit mo naman agad kami iniwan? Ang daya mo naman. Pa'no si Daddy? Pa'no ako.? Shit! Mom, i love my Dad, not because he's my adoptive father, but because i saw him as a lover, at ikaw lang ang aking nag-iisang rason para pigilan ang nararamdaman ko. As long as your alive alam ko ang dapat kalagyan ko! But now you're not, ang lintek na pusong ito, nagkaroon ng tyansa upang mas lalong tumibok para kay Daddy, dahil wala kana. Wala ng rason para pigilan pa ang nararamdaman ko. Why do i have to end like this?" napasambunot siya sa sariling buhok. "Fuck shit!"

Mariin ang naging pagpikit ng kaniyang mga mata. Mahirap para kay Zero na tanggapin ang lahat, tanggapin na wala na ang Ina niya.

Bakit? Dahil hanggang ngayon hindi parin niya alam kung anong gagawin niya, sa lintek na pusong ito, walang iba kundi itibok ay ang ama.

Alam niyang mali ang anumang nararamdaman niya para sa ama, pero hindi parin niya magawang diktahan ang sarili sa tamang landas na nararapat niyang tahakin, lalo't wala ng dahilan para pigilan pa ang nararamdaman niya.

"Why do you have to end like this? Why do i have to left alive?"

Napasambunot si Zero sa sariling buhok dahil sa prastrasyong nararamdaman niya. Gusto niyang umalis muna at muling bumalik sa America upang doon na muli ituloy ang kaniyang pag-aaral, pero may kung anong pumipigil sa kaniya sa tuwing nakikita niya ang kaniyang ama.

Sobrang hirap sa kaniyang dibdib, naninikip ang dibdib niya sa tuwing makikita ang ama na wala sa sarili. Lulon ang isip ng puno ng sakit. Malayo ang takbo ng isip, at kung ano-ano pa.

Masama na siyang anak kung iisipin ng iba, sa pagtatanim niya ng galit para sa kaniyang ina at pagkaka-gusto niya sa kaniyang ama, pero kahit anomang pigil niya sa damdamin ay ang ama at ama parin ang tinatakbo ng kaniyang puso. Ang ina at ina parin ang sinisisi niya kung bakit ngayon malaya ang kaniyang buong pagkatao na mahalin ang ama sa patago.

Habang tumatagal ang mga araw, linggo na wala ang kaniyang ina. Mas lumalawig ang nararamdaman niya para sa kaniyang ama.

Sobrang hirap, kahit anong pigil niya ay mas lalo lang napapalapit ang kaniyang loob dito. Kung pwede lang niyang dukutin ang kaniyang puso at iisantabi ay iyon ang gagawin niya. Pero wala siyang ibang paraan upang madiktahan ang kaniyang damdamin.

Pinunasan ni Zero ang kaniyang pisngi at tinuyo ang dumausdos na luha sa kaniyang mga mata.

"I'm sorry, Mom. I'm sorry." iiling-iling niyang sambit sa puntod ng namayapang ina. "I---I have no right to planted anger on you. You raised me good and well-mannered. Ako lang talaga 'yung may diperensya. I can't help myself falling for him, for my dad. I can't just ignore my feelings or throw it away. It's so fucking hard, i don't know how."

Kung puwede lang ni Zero diktahan ang kaniyang puso sa mga dapat at hindi dapat gawin ay nagawa na niya, pero talagang walang sinoman ang maaring dumikta sa damdamin, lalo't kung ang taong tinitibok ng puso mo ay walang ibang ginawa kundi ang magpakabuti. Kaya mas lalong nahuhulog ang kaniyang loob sa ama.