Love Me Harder Daddy

CHAPTER 29

Chapter 29

         ZERO'S HEAD WAS SPINNING, minutes after minutes, but, sure, he kept on drinking and drinking. He just want to get high—get crazy!

Yeah!

"Are you now willing to tell me everything?" Tyson asked on the other side, who kept accompanying him to drink.

He raised his head to looked at his bestfriend. Umiikot na ang kaniyang paningin at medyo lumalabo na rin ito, but he can still recognized him, of course.

"I'm not their son.." he said jumping to the conclusion. Kahit hindi pa niya nakukumpirmang hindi nga siya anak ng mga magulang na nagpalaki sa kaniya. Naroon na kasi ang malaking posibilidad na totoo iyon—ang kaniyang mga nalaman.

"What do you mean?" Tyson asked feeling confused.

"I'm not their son," pinakatitigan niya ang kaibigang si Tyson mata sa mata. "Hindi ako anak ng mga magulang ko, Tyson." iniwas niya ang tingin at ibinaling sa bote ng alak na hawak niya, sabay ngiti ng mapait. "I'm adopted child of them.." Zero's eyes starting to filled with lone tears, but he wiped it out, bago pa man 'yon lumaglag. "I just found it, earlier. Hindi nila ako anak. Ampon lang nila ako."

Tyson who heard his bestfriend speaking like that, in a pitiful tone, can't help, giving his sympathy. Inangat niya ang mukha ni Zero dahilan para magtama ang kanilang mga mata. He smiled at him.

"Anong dahilan para malungkot ka?" makahulugang tanong niya rito, and that made Zero frowned. "Ngayong nalaman mong ampon ka, magagalit kaba sa mga magulang mo?"

That question made Zero asked himself. Magagalit nga ba siya sa mga magulang niya? For what? Anong dahilan?

Doon niya napagtantong wala siyang dapat ikagalit, either ikalungkot. Ano nga kung ampon siya? At least his adoptive parents treated him well. They gave him all even though he's not their real son, after all.

"Dapat nga magpasalamat ka, because even though you are just adopted, they treated you good. Hindi ka nila pinabayaan. So come-on, dude! Cheer-up." Tyson voice sounds active, cheering him up.

Right! Oh right! Wala siyang dapat ikabahala at wala siyang dapat isipin. Kung ampon man siya, then dapat siyang maging masaya. Dahil napunta siya sa tamang mga tao.

Ngayong gabi tuloy parang gusto niyang mag-tungo sa kaniyang mga magulang at yakapin ang dalawa ng ubod higpit. Umiyak sa kanlungan ng mga ito at ipaalam dito kung gaano niya kamahal ang dalawa. Malaki na ang utang na loob niya sa mga 'yon, ngayo'y mas lalo pang nadagdagan.

Umagos ang luha sa kaniyang mga mata na agad naman niyang pinunasan. Itinuon niya ang kaniyang paningin sa binata. "You're right, Ty. There's nothing to feel sad.. I should be happy instead. Thank you."

Ngumiti naman si Tyson at hinagilap ang balikat ni Zero. "Yeah, you're welcome, buddy."

Tipid na ngiti ang pinukol ni Zero matapos ay itinaas niya ang boteng hawak. "Cheers,"

"Yeah. Cheers." pag-sang-ayon naman ni Ty.

And after an hour. Zero fell and sleep.. doon nahulog ang kaniyang katawan sa kandungan ng kaibigan. At sa hindi makayang presensya ng alak, mabilis siyang nakatulog.

Zach felt a little bit worry for his son.. well natanggap naman niya ang mensahe ng anak na hindi ito makakauwi at doon manunulugan sa bahay ng kaibigan nito kaya hindi na siya nag-alala. Pero gayon man, hindi parin mawala sa kaniya ang konting pag-aalala.

Well who wouldn't be though? Ganoon lang talaga niya kamahal ang anak. Di'ba't tila ayaw pa niya itong mawalay sa kaniyang piling, lalo't nag-iisa lamang ito?