Love Me Harder Daddy

KABANATA 7

Kabanata 7

        LUMILIPAS ANG MGA ARAW nagsisimula ng mabuhay si Zero sa takot. Bakit hindi? Kase habang lumilipas ang mga araw at gabi mas lalo siyang natatakot sa kaniyang mga nararamdaman. Natatakot na siya sa kaniyang puso, natatakot na siya sa kaniyang isip. Natatakot na siya sa lahat ng parte ng kaniyang katawan.

Habang lumilipas ang mga araw at gabi hindi na niya naiintindihan ang kaniyang sarili. Alam na alam niya na siya at ang kaniyang amang si Zach ay magka-dugo. Alam na alam niya iyon sa kaniyang sarili. Magkadugo sila! Magkadugo sila!?

Pero bakit ganun? Parang may regret si Zero sa kaniyang buhay. Parang nire-regret na niya ngayon na naging ama niya si Zach. Kung dati ay blessing sa kaniya at iyon na ang pinaka-magandang nangyare sa kaniyang buhay ng dumating ang kaniyang ama sa buhay niya, pero habang tumatagal, hindi na siya naliligayahan. Nagsisimula na siyang mab'wisit sa kaniyang sarili. Nagsisimula na siyang mainis, magalit, at kung ano-ano pang negatibong reaksyon.

Malinaw na malinaw sa kaniya na mag-ama silang dalawa ni Zach. Malinaw na malinaw na mag-ama silang dalawa!! At iyon ang totoo, iyon ang dapat niyang isiksik sa kaniyang isip, pero bakit gan'un? Bakit ganun?! Bakit kung ano-anong bago at walang siyang kaide-ideya sa mga nararamdaman niya para sa ama.

It could it be part of his maturing stage? Could it be he just love his dad Zach, because he's his father? Shit! This is so fucking bullshit!

"Zero, are you okay?"

Nauntag ang kaniyang sarili sa reyalidad ng marinig niya si Tyson na kanina pa pala siya kinakausap ngunit dahil nga wala siya sa sarili ay hindi niya nagawang marinig ang mga pagpukaw nito.

Napakamot si Zero sa kaniyang kilay ng makabaling siya sa kaniyang kaibigan. "Yeah, yeah... Okay.. i'm okay." sagot pa niyang ganiyan.

Nakita naman niya ang pagtawa ng kaniyang kaibigang si Tyson. Alam niyang sa pagtawa nito ay alam na niyang hindi ito naniniwala sa kaniyang sinagot.

"You're okay, aren't you? Alam ko kapag ayos ka lang o hindi. And i guess—mean i think, you're not really okay. Care to tell me your burden, i might help you." anang si Tyson na mukhang seryoso sa mga binitiwan nitong salita.

Zero believed in Tyson's words anyway. Sa daming taon na ba na magkasama silang dalawa ni Tyson magkaibigan silang dalawa, ay malaki na ang tiwalang ibinigay niya dito. Ganun kalaki? More than what you think. Parang mas pinagtitiwalaan pa nga niya ito kaysa sa kaniyang sarili. Sa tuwing hindi niya naiintindihan ang kaniyang sarili, ito ang gumagawa ng paraan upang ipaintindi sa kaniya.

Oh, Tyson, oh, Tyson.

"I'm... I'm just." napakamot si Zero sa kaniyang buhok. Hindi niya magawang isiwalat sa kaniyang kaibigan ang kaniyang nararamdaman.

Ayaw niyang malaman nito? O ayaw lang niyang mabigyang linaw nito ang kaniyang nararamdaman? Shit! This is really hard for Zero. Really hard.

"Forget it. It's not big deal. I can handle it by myself. Don't you worry." sambit niya bago iniwas ang tingin sa binata.

Diretso siyang tumingin sa Lecturer sa kanilang harapan. Ipinagtuon niya ang kaniyang pansin sa mga itinuturo nito kahit pa nga sobrang hirap para sa kaniyang gawin iyon. Tch!

Ilang oras bago natapos ang pagtuturo. Inimpake na niya ang kaniyang mga notebook at iba pang gamit na nailabas niya sa kaniyang bag. Pagkatapos ay lumabas na siya kasama ang kaniyang kaibigang si Tyson.

"Zero..?" pagtawag ni Tyson sa kaniya dahilan para mapabaling siya ng tingin dito.

"If you're asking me about earlier. I'm really okay, you don't need to worry about that. I can handle it m—"